| Terug naar Genre | Biografie |
 |
|
 |
Rating: Good |
Nu ze van de bijstand af waren, verspilde het geweldige octet uit Birmingham weinig tijd om hun tweede plaat uit te brengen. “Present Arms” kwam uit in mei 1981, slechts negen maanden na “Signing Off”. Op briljante wijze wordt de beoordelingslat naar een nieuw niveau getild, voornamelijk omdat de plaat slanker is met 8 uitstekende nummers (deze uitgave met een bonus 45rpm 12 inch), waarvan de helft geschikt is om als all-time classics bestempeld te worden.
Het eerste daarvan, “Present Arms”, opent de set dramatisch met 30 seconden militaire drums die leiden tot de kreet “Preseeeeeeeent Arms” van de sergeant-majoor. Onmiddellijk verklaren de prachtige blazers en ritmesectie dat UB40 terug is met serieuze reggaezaken, aangevoerd door Ali’s teksten, die de slechte vooruitzichten betreuren voor de jonge mannen van die tijd die het leger als de enige uitweg zien: “De kaki gelederen van vlees en staal, leren lachen en doden, ze leren je het geschreeuw en de tranen te negeren”.
“Sardonicus” was gebaseerd op een horrorfilm uit 1961 en is hier opnieuw verbeeld voor een horrorverhaal in ontwikkeling uit 1981, zoals drummer Jimmy Brown uitlegt: “Het gaat over een man met een afschuwelijke grijns op zijn gezicht. In die tijd was de film gericht op Ronald Reagan. Het werd gemaakt door William Castle, een bekende regisseur van goedkope, bizarre low budget ‘shockers’ in de jaren vijftig en zestig.”.
De leadsingle van het album, “Don’t Let It Pass You By”, een #16 hit in de UK, droeg dapper een atheïstische boodschap uit: “There ain’t no heaven and there ain’t no hell, Except the one we’re in and you know too well, There’s no-one waiting on, waiting on a higher high, Don’t let the only world you’re ever gonna live in pass you by” Goed gezegd die groep! Het instrumentale “Wildcat” neemt de tijd om na te denken en wordt afgesloten met wat mooie percussie.
Kant twee opent glorieus met “One In Ten” dat eind juli werd gekozen als de tweede single van het album (een #7 hit). Ook dit was geschreven door drummer Jimmy Brown, waarmee hij zijn transatlantische weerhaak tegen Reaganomics en Thatcherisme afmaakte. Bijna 10% van de werkende bevolking van West Midlands was werkloos in de zomer van 1981 en UB40 heeft te maken met een trieste realiteit voor velen: “I’m the child that never learn to read ’cause no-one spared the time… I’m another teenage suicide in a street that has no trees… I’m a house wife hooked on Valium I’m a Pensioner alone… Nobody Knows me but I’m always there, A statistic, a reminder of a world that doesn’t care”. Er is geen samenleving, heb je het niet gehoord? Het is ieder voor zich. Wat een toestand in dit land.
De niet aflatende genialiteit gaat door op “Don’t Slow Down”, een nummer onder druk van het leven dat de soepele sax van Brian Travers biedt om de ziel te kalmeren en respijt te bieden aan de onrustige geest.
Deze stemming wordt vastgehouden in de klassieker “Silent Witness”, dat zich neerlegt bij de vertrapten, met de grootste empathie voor diegenen die een rots als kussen hebben: “The neon haze of city lights, The tribal sound of marching feet, Cuts through the gloom on cold dark nights, The tired and homeless roam the streets”. Dit, mijn vrienden, is het geluid van mededogen. Vang het op het juiste moment en de tranen zouden wel eens kunnen vallen.
De eindconclusie van deze klassieke LP wordt bereikt op “Lamb’s Bread”; er zit niets anders op, legaliseer marihuana! Er is geen moment verspild op dit aanbod; UB40 en The Beat positioneren Birmingham als de meest vitale stad van de reggaewereld in 1981.
= Full Album Play List =
= Track List =
NL_NL
