| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Grood |
Sommige debuutplaten voelen als een aankondiging. Andere als een explosie. Nina Hagen Band, verschenen in 1978, is zonder twijfel dat laatste. Dit album is geen voorzichtig begin, maar een artistieke schreeuw. Een theatrale, spottende, woedende en verrassend genuanceerde uitbarsting van stem, stijl en statement. Nina Hagen was toen al een opvallende figuur, maar met dit album werd ze een fenomeen.
Wat direct opvalt, is haar stem. Hagen beschikt over een vocaal bereik en een dramatisch vermogen waar de meeste zangeressen alleen maar van kunnen dromen. Ze zingt, schreeuwt, jammert, fluistert, imiteert en karikaturiseert, vaak binnen hetzelfde nummer. In een tijd waarin punk juist werd gedefinieerd door eenvoud, maakt zij het complexer en rijker. En toch klinkt het nergens gekunsteld. Het is precies zo absurd en intens als het moet zijn.
Muzikaal is dit een breed palet. De band laveert moeiteloos tussen punk, new wave, reggae, rock en cabaret. Elk nummer klinkt anders, maar niets voelt onsamenhangend. In opener TV-Glotzer (een Duitse bewerking van White Punks on Dope) bezingt ze met ironie het verlangen naar West-Duitse televisie, bekeken vanuit het Oosten. Het is een speelse, maar ook bijtende manier om haar DDR-verleden hoorbaar te maken. En dat is wat dit album telkens doet: persoonlijke geschiedenis, maatschappelijke satire en oprechte emotie versmelten in één klank.
De kracht van dit album zit ook in de spanningsboog. Er zijn opzwepende tracks zoals Pank en Rangehn, maar ook kwetsbare ballades zoals Naturträne. En dan is er Unbeschreiblich Weiblich, waarin ze vrouw-zijn, seksualiteit en autonomie naar zich toetrekt met een intensiteit die je dwingt om te luisteren. Het is feministisch zonder slogan, rebels zonder chaos, en emotioneel zonder pathetiek.
Toch is het niet alleen Nina die hier schittert. Haar band is solide, vindingrijk en nooit voorspelbaar. De arrangementen zitten vol onverwachte wendingen en details, met een sound die zijn tijd vooruit is. De productie is helder, maar rauw genoeg om die typische punkenergie te bewaren. Er zit vuur in elke groove, en alles ondersteunt de theatrale kracht van Hagen zonder het te overschaduwen.
Wat dit album uitzonderlijk maakt, is de balans tussen vorm en vrijheid. Nina Hagen is volledig zichzelf, zonder rem of concessie, maar dat leidt nergens tot egotripperij. Elk nummer dient het grotere geheel. Je wordt meegenomen in een wereld waarin elk geluid, elk accent, elke ademhaling betekenis heeft. En zelfs als je de Duitse taal niet spreekt, voel je precies wat ze bedoelt.
Meer dan veertig jaar later klinkt Nina Hagen Band nog altijd fris, brutaal en relevant. Het album heeft niets aan intensiteit ingeboet. Integendeel, in een tijd waarin veel muziek gladgestreken en gecalculeerd is, voelt dit als een oprechte noodkreet. Niet omdat het moet, maar omdat het niet anders kán. Dat maakt dit debuut niet alleen krachtig, maar ook noodzakelijk.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit album beschouwd wordt als een hoeksteen van de Neue Deutsche Welle, hoewel het genre toen nog nauwelijks bestond. Wat Hagen en haar band hier neerzetten, is geen afgeleide van punk, maar een zelfstandige vorm ervan. Iets eigenzinnigs, rauws, en tegelijkertijd muzikaals geraffineerd.
Wat eveneens opvalt, is de durf waarmee klassieke invloeden en expressieve zang worden verweven in een genre dat tot dan toe vooral bekend stond om schreeuwen, eenvoud en snelheid. Hagen laat horen dat punk niet per se plat hoeft te zijn. Haar operatische uithalen, plotselinge stemwisselingen en bijtende dictie maken van elk nummer een kleine performance. Alsof elk lied een toneelstuk is, opgevoerd met haar hele lichaam en stem als instrument.
Opvallend is ook de tijdloosheid van haar boodschap. Veel van wat ze op deze plaat zingt over identiteit, controle en zelfexpressie blijft actueel. En juist omdat het met zoveel overtuiging en flair wordt gebracht, blijft het resoneren bij nieuwe generaties. Haar stijl is uniek, haar aanpak compromisloos. Dat maakt deze plaat meer dan een historisch artefact. Het is een levend kunstwerk.
Nina Hagen Band is meer dan een plaat. Het is een manifest. Een artistiek zelfportret vol grillen, woede, humor en kwetsbaarheid. Wie deze plaat opzet, hoort geen poging om te behagen, maar een vrouw die haar stem gebruikt als instrument, als wapen, en als viering van radicale individualiteit. Het is een album dat je niet vergeet, omdat het weigert op de achtergrond te blijven. Het blijft schreeuwen, zingen en fluisteren tot lang nadat de naald het vinyl verlaten heeft.
= Full Album Play List =
= Track List =
NL_NL
