| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Good |
Steely Dan’s “Gaucho”, bijna drie jaar in de maak, is zo verfijnd als popmuziek maar kan zijn zonder te zweverig te worden. Hoewel Steely Dan maar uit twee mannen bestaat, moet het worden gerekend tot de meest invloedrijke rock “groepen” van het afgelopen decennium. In 1970 opgericht door het songwritingteam van Walter Becker en Donald Fagen, begonnen ze als een toerend sextet. Met Mr. Becker als leadzanger en bassist en Mr. Fagen op keyboards had de groep een reeks hits waaronder “Do It Again”, “Reeling in the Years” en “Rikki Don’t Lose That Number”.
Na 1974 stopten ze met optreden en maakten ze van de opnamestudio hun artistieke basis, waarbij ze gebruik maakten van een wisselende reeks sessiemuzikanten in plaats van vast personeel. In de loop van zeven albums hebben ze een ongewoon subtiele en geletterde poprock ontwikkeld die modale jazzharmonieën, fusioninstrumenten en funkachtige polyritmiek mengt binnen uitgebreide popstructuren.
Hoewel andere rockgroepen zoals Blood, Sweat & Tears en Chicago commercieel succes hebben geboekt met het mengen van jazz en pop, is er geen enkele die qua verfijning en smaak in de buurt komt van Steely Dan. Ze inspireerden rockzangeressen als Joni Mitchell om de jazz te verkennen en maakten de weg vrij voor de pop-funk van de Doobie Brothers. Zelfs stilistisch ongerelateerde groepen als de Eagles werden beïnvloed door de zorgvuldig geblokte arrangeerstijl van Steely Dan.
Maar wat Steely Dan meer onderscheidt dan hun vakmanschap in de studio is hun songwriting. De specialiteit van de heren Becker en Fagen is het cryptisch sardonische vignet. De zeven uitgebreide studio stukken van “Gaucho” zijn ook samenhangende korte verhalen. De hoofdpersonen zijn would-be hipsters die zichzelf eerder definiëren in termen van stijl dan van gevoelens of ideeën. Steely Dan’s zuurzoete pop-jazz stijl met zijn modale harmonieën en dips in polytonaliteit illustreert zowel de komedie als de pathos van het proberen om je hoofd koel te houden in zelfs de meest erbarmelijke omstandigheden. Hoewel de melodieën altijd op een sentimentele oplossing afstevenen, krijgen ze ergens onderweg kortsluiting. En de nauwgezette opbouw van de arrangementen weerspiegelt de wanhopige schijn die de personages ophouden.
Gaucho is een woord voor Latijns-Amerikaanse cowboy, maar de heren Fagen en Becker gebruiken het ook als een woordspeling op het Franse woord gauche. Alle zeven nummers op het nieuwe album doorprikken gecultiveerde mystiek. De “bodacious cowboy” van het titelnummer draagt een gewimperde leren poncho en is een sociale verlegenheid voor de vriend die hem meeneemt naar een feestje in het mysterieuze “Custerdome”.
De verteller van “Glamour Profession” is een cocaïnedealer die Brut cologne draagt en opschept over de telefoon in zijn Chrysler. In “Hey, Nineteen” realiseert een dertiger die uitgaat met een tiener zich dat ze niets gemeen hebben buiten de drank en dope die de avond “geweldig” zullen maken. Babylon Sisters”, “Time Out of Mind”, “My Rival” en “Third World Man” kijken vragend naar swingers, goeroes en seksuele en politieke paranoia.
De satire van “Gaucho” is zo schuin dat de songs vermijden om snedig hip te klinken op de manier van Frank Zappa, één van de duidelijke invloeden van Steely Dan. Hun humor is meelevend, want ze zien de strijd om cool te blijven niet alleen als kluchtig, maar ook als nobel. In plaats van een stevige tirade af te steken, kruipen ze dicht tegen de scènes aan die ze beschrijven en pikken ze merkwaardig veelzeggende details eruit. Hun perspectief is tegelijkertijd vooruitziend en klinisch gefascineerd. Het is ook emotioneel tweesnijdend, want ondanks de koelheid is de muziek erg mooi. Met zijn kristalheldere keyboardtexturen en doorschijnende groepszang bevat “Gaucho” de lieflijkste muziek die Steely Dan ooit heeft gemaakt.
= Full Album Play List =
= Track List =
