| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Mick Hucknall heeft heel wat kritiek gekregen van de muziekindustrie, maar zelfs in 1985, toen hij nog vrijwel onbekend was, heeft Picture Book een aanstekelijke en soulvolle houding, waardoor het album aanvoelt alsof het iets te bewijzen heeft. Die vechtlust belichaamt hun debuut, wat het zeker al een uitstekende prestatie maakt.
Come To My Aid zet ons mooi op weg, met een geweldige bas en Nile Rodger-achtige gitaar die dit een verdomd groovy startpunt maakt. De zang van Hucknall wordt vermengd met de instrumentale backing die helpt om deze verbazingwekkende funky muur van geluid te creëren die door het hele album loopt. Sad Old Red fungeert als het herstelpunt van die energieke opener, en vertraagt de dingen mooi om iets meer ritmisch en traditioneel te bieden. De minimalistische gitaar en piano in combinatie met Hucknall’s heldere zang maken dit tot een nogal jazzy deuntje dat niet zou misstaan in een Parijse jazzclub. Met alles wat langzamer, is het een echte foot-tapper.
Look At You Now versnelt de zaken weer helemaal, met het up-tempo drumwerk en het trompetspel dat het nummer perfect karakteriseert. Wat meer is, de gitaarsolo in het laatste derde deel van het nummer helpt ook om de funkiness van het nummer op wonderbaarlijke wijze uit te persen. Heaven richt zich weer op de meer emotionele kant van Hucknall, waardoor hij een van de beste vocalen van het album kan produceren met een aantal briljant aangehouden noten en iets waar Fats Domino trots op zou zijn. Er wordt hier dezelfde rauwheid uitgebeeld die alleen maar wordt geholpen door de soulvolle saxofoonintermezzo’s en verstrengelde kopersecties.
Jericho zet dit ritmische en relaxte geluid voort, en roept een geluid op dat lijkt op dat van The Blow Monkeys en andere sophisti-pop geluiden van het decennium. De toevoeging van een elektrisch pianogeluid helpt hier om het nummer tot leven te brengen, net als de zang van Hucknall en die lichte drums. Money’s Too Tight keert terug naar de funk van de eerste kant van de plaat, met dreunende drums en de kenmerkende piano. Het is een cover van een nummer dat oorspronkelijk werd uitgebracht door The Valentine Brothers zo’n drie jaar eerder, en er is een zekere ontroering over het feit dat het in het midden van de jaren tachtig wordt uitgebracht. Met Margaret Thatcher stevig in haar tweede termijn als premier en Ronald Reagan in het Witte Huis, had het kapitalisme de wereld opnieuw overspoeld. De spreker in dit nummer bevindt zich aan de andere kant van het spectrum, met de openingsregels die vertellen hoe hij “ontslagen is” en dat hij “de huur moet betalen”. Het is nogal interessant als je erover nadenkt.
Holding Back The Years is misschien wel het meest kenmerkende nummer van Simply Red, dat Mick Hucknall al volgt sinds zijn tijd op de kunstacademie. Het gaat in op elementen uit het persoonlijke leven van de leadzanger en zijn nogal problematische opvoeding. Onder de fantastische achtergrond van dit nummer gaat een donker verleden schuil waarover Hucknall het in de tekst heeft. Holding Back The Years werd inderdaad voor het eerst opgenomen door Hucknalls eerste band, de Frantic Elevators, en biedt een snellere versie van de klassieker, maar het is zeker op zijn best met dit ontspannen gevoel. Open Up This Red Box is een terugkeer naar de soulvolle sophisti-pop waar Simply Red al die jaren later bekend om staat, met de piano in het middelpunt van de aandacht deze keer voor een ongetwijfeld groovy klinkend nummer dat zeker fungeert als een van de uitblinkers van het album.
No Direction is misschien een van de diepere nummers van Picture Books en om eerlijk te zijn is het moeilijk te begrijpen waarom. Net als de rest van het album is het iets fantastisch up-tempo met knap gitaarwerk en een scherpe zang van Mick Hucknall. Het is een beetje meer funk rock dan de rest van het album, maar dat is niet erg, het voegt alleen maar een andere snaar toe aan Simply Red’s boog op deze plaat. Het zes minuten durende titelnummer begroet ons om dit briljante album af te ronden, en biedt iets kouder en donkerder dat mooi contrasteert met zijn voorgangers. Inderdaad, die strijkers helpen zeker om dit koude gevoel dat het nummer uitstraalt op te roepen, alleen maar geholpen door Hucknall’s gepassioneerde en beklijvende vocaal. Bovendien maken die sporadische drums het nummer alleen maar donkerder naarmate de zes minuten verstrijken.
Het is zeker niet meer dan terecht om Picture Book te prijzen voor wat het is – een absoluut fantastische plaat. Voor een debuutalbum heeft het zeker de bal aan het rollen gebracht voor een van de beste bands van de laatste veertig jaar. Inderdaad, die soul is aanstekelijk en Picture Book is een album dat absoluut toegankelijk is, zeker gezien de groovy sentimenten.
= Full Album Play List =
= Track List =
