| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Het is met terugwerkende kracht maar lastig te beseffen hoe baanbrekend sommige albums zijn. Het op 8 april 1991 verschenen Blue Lines van Massive Attack is zo’n muzikaal kantelpunt. Tot die tijd was er niets dat zo klonk. En als dat al enigszins zo was, kwam het omdat de creatieve krachten achter Massive Attack daar al een vinger in hadden.
Zoals het album Raw Like Sushi van Neneh Cherry uit 1988. Met name haar genres vervagende nummer Manchild is een aanzet naar wat later ‘het geluid van Massive Attack’ zal worden. Geen wonder, Robert ‘3D’ Del Naja co-componeerde, Andrew ‘Mushroom’ Vowles deed het programmeerwerk en vanuit hun creatief collectief The Wild Bunch was ook Nellee Hooper (de drijvende kracht achter Soul II Soul) betrokken.
Neneh Cherry blijkt op haar beurt de drijvende kracht te zijn geweest achter het feit dat het verder vooral een beetje rondlummelende ‘creatief collectief’ zichzelf bij de vodden pakte. “We waren een stelletje luie pummels uit Bristol”, zo stelde Massive Attacks Grant ‘Daddy G’ Marshall daar later over. “Het was Neneh die ons de schop onder onze hol gaf en ons echt de studio in kreeg. We hebben vooral veel in haar huis opgenomen, in de babykamer. Ons doel was het maken van dansmuziek voor het hoofd, niet voor de voeten.”
De injectie van Neneh Cherry alleen is niet genoeg. Als Robert ‘3D’ Del Naja, Andrew ‘Mushroom’ Vowles en Grant ‘Daddy G’ Marshall besluiten om met zijn drieën iets te starten, vraagt dat ook financiën en derhalve verkopen ze persoonlijke bezittingen zoals hun auto’s om van hun debuut Blue Lines exact te maken wat ze in hun hoofd hebben. Vanuit The Wild Bunch helpt producer/rapper Tricky een handje mee, Neneh Cherry is te horen en voor het gros van de vrouwelijke vocalen wordt Sharah Nelson ingezet. Reggaelegende Horace Andy (de enige gastvocalist die op ieder Massive Attack-album te horen is) wordt ook bijgeschakeld en deze smeltkroes aan creatieve geesten maakt dat het Massive Attack-debuut Blue Lines een uniek geluid heeft. Destijds werd het door sommige journalisten als ‘het Britse antwoord op hiphop’ omschreven, vanwege de raps en samples in combinatie met invloeden uit de dub en reggae, jazz en soul en electro/dance.
Het leuke is dat het album in een kwart eeuw nog steeds dingen weet prijs te geven aan de luisteraar. Het album zit uitermate ingenieus in elkaar en dat maakt dat je met een koptelefoon op andere dingen hoort dan dat je het op vol volume in de auto hebt schallen. Daarmee is de band absoluut geslaagd in het idee dat ze ‘dansmuziek voor het hoofd’ wilden maken. Want dit is werk dat als het zich eenmaal in je hersenpan heeft genesteld, daar nooit meer uit gaat en waar je met je hoofd ook vaker in wil duiken. Dusdanig dat je bijna niet meer kan voorstellen dat dit geluid er daarvoor nooit eerder was. De grootste troef zit ‘m echter niet in de productie, maar in de vocalen. Die – zowel de duistere, gefluisterde raps als de gloedvolle zangpartijen – maken dat het werk niet alleen in je hoofd blijft rondzingen, maar ook de weg naar je hart vindt.
Voor mijn is, als oude soulfan, de cover van Willam DeVaughn ‘Be Thankful For What You’ve Got’ geweldig, het orgineel album is ook woonachting in ‘Het Bejaarde Plaatjes Huis’.
= Full Album Play List =
= Track List =
