| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Loleatta Holloway’s album Cry To Me uit 1975 is een meesterwerk dat de rijke emoties van soul en de opzwepende energie van disco perfect combineert. Het album is een tijdloos stuk muziekgeschiedenis, waarin Holloway’s unieke stemgeluid en de producties van de Salsoul-crew schitteren. Deze plaat is niet alleen een muzikaal statement, maar ook een weerspiegeling van de tijd waarin het werd gemaakt, en nog steeds een invloedrijk werk in zowel de soul- als disco-scene.
De titeltrack “Cry To Me” opent het album met een emotionele intensiteit die de toon zet voor het hele project. Holloway’s stem is vol van rauwe kracht en verlangen, en het is duidelijk dat ze zich volledig in de muziek stort. Haar performance op dit nummer is puur, met elke noot die haar gevoel van verlies en verlangen weerspiegelt. De muziek begeleidt haar met subtiele maar onvergetelijke orkestrale arrangementen en een strakke ritmesectie die het nummer een dynamische kracht geeft.
Een van de meest fascinerende aspecten van Cry To Me is de manier waarop Holloway haar vocale bereik inzet. Van de diepste, rokerige tonen tot de hoogste uithalen, haar stem heeft de kracht om zowel krachtig als kwetsbaar te klinken, vaak in hetzelfde nummer. Dit vermogen om emoties te variëren binnen één lied is wat haar muziek zo meeslepend maakt. Ze brengt een zeldzame combinatie van passie en techniek, waarbij haar zang nooit geforceerd aanvoelt, maar altijd de juiste emotionele snaar raakt.
Een cruciaal moment in de totstandkoming van Cry To Me was het gebruik van de live orkestrale elementen, gecombineerd met de disco-beats die Salsoul in die tijd zo populair maakten. Dit was geen standaard disco-album – Holloway en de Salsoul-producer (de legendarische Tom Moulton) wisten een sonische ruimte te creëren die de grenzen tussen soul, disco en de meer theatrale elementen van orkestrale pop vervaagde. Dit was de periode waarin disco langzaam de dominante kracht werd in de populaire muziek, maar Holloway maakte duidelijk dat dit genre meer te bieden had dan alleen dansbare ritmes. Haar muziek is vol emotie en diepgang, iets wat veel disco van de tijd miste.
Een interessante muzikale gebeurtenis die de creatie van het album illustreert, is hoe Holloway’s eigen persoonlijkheid doorsijpelde in haar werk. Volgens verschillende bronnen werd Loleatta tijdens de opnamesessies nauw betrokken bij het creatieve proces. Ze had duidelijke ideeën over hoe ze haar muziek wilde presenteren. Tijdens een van de opnamesessies in de legendarische Salsoul-studio’s in New York, vertelde Holloway aan de producers dat ze niet wilde dat haar stem ‘te zoet’ zou klinken. Ze was vastbesloten om haar rauwste, meest authentieke emoties vast te leggen. Dit leidde tot enkele van de krachtigste momenten op het album, waarbij ze haar stem op een manier gebruikte die de luisteraar bijna fysiek raakte. Dit zelfbewustzijn en de controle die ze over haar geluid had, maakten haar muziek niet alleen onweerstaanbaar, maar gaven het een diepere betekenis.
Een ander opmerkelijk moment in de totstandkoming van Cry To Me was de invloed van de opkomende disco-beweging, die de muzikale wereld in die tijd stormenderhand veroverde. Maar Loleatta Holloway was geen typische disco-artiest. Ze had een achtergrond in gospel en soul, wat haar muziek een andere diepgang gaf dan de meeste van haar contemporaires. De opname van “Catch Me on the Rebound,” een van de meer uptempo nummers van het album, is een goed voorbeeld van haar vermogen om de energie van disco te combineren met haar soulvolle vocalen. Het nummer barst van energie en klinkt zowel feestelijk als intens, een balans die moeilijk te bereiken is, maar die Holloway moeiteloos uitdrukt.
Het is interessant om te bedenken hoe Holloway zich in deze tijd bewees. Terwijl de muziekwereld snel veranderde, en de disco-golf de hitlijsten veroverde, bewees Loleatta met Cry To Me dat ze meer was dan een tijdelijke modeverschijning. Ze was een artiest die haar eigen artistieke pad volgde, en haar succes werd niet alleen bepaald door de trend van het moment, maar door haar vermogen om een echte verbinding te maken met haar publiek. De manier waarop ze haar emoties op de plaat zette, maakte Cry To Me tot een album dat niet alleen de tijd weerspiegelt, maar het ook overstijgt.
Een moment dat me altijd bij zal blijven, is hoe “Cry To Me” in de jaren 80 opnieuw ontdekt werd door jonge dansers in de underground clubs van New York. Hoewel de discohype van de jaren 70 voorbij was, vond de soul van Holloway nog steeds een nieuwe generatie fans. De manier waarop dit album opnieuw relevant werd, is een testament voor de tijdloze kracht van Holloway’s muziek. Ze had iets in haar stem en muziek dat simpelweg niet kon worden genegeerd, en zelfs in de jaren 80 klonk Cry To Me als een oprechte uiting van emotie en passie, die geen tijdsbeperkingen kende.
Loleatta Holloway’s Cry To Me blijft een van de mooiste en meest emotioneel geladen albums uit de jaren 70. Het album combineert de warmte en diepgang van soul met de opzwepende ritmes van disco, en laat horen hoe veelzijdig een artiest kan zijn in het uitdrukken van menselijke emoties door muziek. Het is een album dat het mogelijk maakt om te dansen, maar ook om te voelen. Het is een klassieke weergave van de kracht van muziek, en van Loleatta Holloway’s onmiskenbare talent.
= Full Album Play List =
= Track List =
