| Terug naar Genre | Interview |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Speciaal voor Truida & Karin een uitgebreide review: (Playlist onderaan)
Instrumentale muziek spreekt. Net als een blik van een geliefde of de vuistslag, zit er soms meer beweging in de beweging van een riff of het gezoem van een orgel dan woorden kunnen leveren. Het trio Khruangbin uit Texas is begonnen met Thaise funk, gospel, R&B, surf, psychedelische rock en dub uit de jaren ’60 en ’70. Het creëert chille instrumentals die op maat gemaakt lijken voor naar groove zoekende beatmakers en gelukzalige dansers op openluchtfestivals. Ergens onderweg hebben Laura Lee’s soulvolle funky baslijnen, Mark Speer’s lyrische, vloeibare gitaar en Donald “DJ” Johnson’s superieure knisperende drumwerk Khruangbin’s songs verhalende vormen gegeven – niet “cinematisch”, de eigenschap die vaak aan post-rock bands wordt toegeschreven, maar levendig uit het leven gegrepen, met elastische schetsen die van de pagina af vibreren.
Op Con Todo El Mundo, het tweede album van de band, breidt Khruangbin zijn internationale reikwijdte uit op een moment dat zo veel van de wereld grenzen lijkt te willen sluiten. Er is de pre-Revolutie Iran boogie van “Maria También”, de glibberige cool van “Rule” (geïnspireerd door de Perzische gitarist Kourosh Yeghmai) en de breakbeat chop van “Evan Finds The Third Room,” een eerbetoon aan de late jaren ’70 proto-zouk afkomstig van de Franse Antillen.
Maar dit is Khruangbin, een wereldwijde ziel wervelt rond deze nummers als ongelijksoortige frequenties op zoek naar een jam. Dat de drie leden alles van zichzelf in Con Todo El Mundo hebben gestopt, wordt nog duidelijker als ze de verhalen achter elk nummer vertellen. Van de liefdevolle vriendelijkheid van Lee’s Mexicaans-Amerikaanse grootvader en de kibbelende koppels in Clueless en Romancing the Stone tot een groep breakdancers die “Maria También” zijn beat gaven, het is een plaat die herinneringen ophaalt en ze aanwezig maakt. De band vertelt dat verhaal hier in hun eigen woorden.
1. “Cómo Me Quieres”
Dit lied is genoemd naar Laura Lee’s grootvader. Toen ze een klein meisje was, vroeg haar grootvader haar altijd, “Hoeveel hou je van me?” of “Cómo me quieres?” En het enige antwoord dat hij accepteerde was: “Met de hele wereld,” of “Con todo el mundo.”
Hij had een buitengewone invloed op haar leven, dus dit lied is een eerbetoon aan hem. We hopen dat het de melancholische nostalgie van het missen van iemand weergeeft. Omdat we voornamelijk een instrumentale band zijn, proberen we onze emoties over te brengen door middel van de muziek in plaats van woorden, maar we proberen ook genoeg ruimte te laten om onze nummers de gevoelens van de luisteraar te laten weerspiegelen, in plaats van onze eigen betekenis op te dringen aan anderen.
Ondanks de connectie met Laura Lee’s grootvader, is de muziek op dit nummer voornamelijk geschreven door DJ. We denken dat dat ons geluid uniek maakt; we komen alle drie uit zo’n verschillende achtergrond, het is de balans tussen ons en wat we bijdragen dat iets nieuws creëert.
2. “Lady And Man”
De afgelegen Texaanse boerderij waar we opnemen heeft alleen een oude VHS speler voor entertainment, dus we eindigen vaak met het kijken naar dezelfde paar films op repeat terwijl we muziek aan het schrijven zijn. Eén van die tapes is het filmische meesterwerk Clueless uit de jaren ’90, en op een dag, terwijl we luisterden naar de ruzie tussen [de personages] Dionne en Murray, begon Mark er een beetje call-and-response gitaar overheen te spelen. We dachten dat het cool klonk, dus begonnen we er wat mee te rommelen en voegden er een paar melodische tonen aan toe uit een ruzie in Romancing the Stone. En het liedje werd een soort ode aan kibbelende koppels.
Ons creatieproces is eigenlijk heel vergelijkbaar met geïmproviseerde dialoog. Meestal beginnen we met een drumloop, dan freestyled Laura Lee er wat bas overheen, dan komt Mark erbij en riffs op gitaar daaroverheen. Zo kan er soms een natuurlijk conversatie-element in onze muziek zitten, omdat de liedjes meestal een soort conversatie tussen ons drieën zijn.
3. “Maria También”
Dit was het eerste nummer dat we schreven voor dit album. En, zoals de meeste nummers geboren na een lange periode van writer’s block, is het een van onze favorieten.
Ons eerste album, The Universe Smiles Upon You, was een muzikale weerspiegeling van onze totale obsessie in die tijd met Thaise funk. We aten, sliepen en ademden het toen we dat album schreven. Maar deze keer wilden we putten uit meer van onze obsessies. Dus wat je hoort in dit nummer is een weerspiegeling van Midden-Oosterse muziek, vooral uit het Iran van voor de revolutie.
De breakbeat-invloed in dit nummer, voor de hiphoppers in het publiek, is gewoon “Apache.” Mark verzorgde vroeger het geluid in een jeugdcentrum in Houston, waar een groep breakdancers jonge kinderen leerde hoe ze moesten B-boyen. Sindsdien zit “Apache” vast in zijn hoofd.
4. “August 10”
Het eerste nummer dat we ooit geschreven hebben als Khruangbin was een nummer genaamd “August 12,” van ons debuutalbum. Het is een heel betekenisvol nummer voor ons, en we wilden dat iets van de geest ervan met ons mee zou komen op dit tweede album. Dus luisterden we er achterstevoren naar, leerden het achterstevoren te spelen en voegden er een paar nieuwe ideeën aan toe die weerspiegelden wie we nu als band zijn.
We namen het bijna exact zes jaar later op, en het is dit bindweefsel geworden tussen de twee platen, een soort herinnering voor ons over hoe ver we samen gekomen zijn.
5. “Cómo Te Quiero”
Dit liedje heette oorspronkelijk “Neighbors.” Het was een ode aan Laura Lee’s opa die iedereen die hij ontmoette “buurman” noemde. Hey buurman! Hoe gaat het met je? Dat was zijn ding. Hij was een buurtpostbode, dus hij zei het tegen iedereen die hij tegenkwam. Hij was zo’n soort man: Hij leefde langzaam, maakte altijd tijd voor gesprekken met mensen.
Toen Laura Lee voor het eerst naar Londen verhuisde vanuit Texas, liep ze naar haar werk en zei hallo tegen de mensen die ze passeerde. Maar Londen was niet het soort plaats waar je vaak een hallo terug kreeg. Dus begon ze gesprekken in haar hoofd te verzinnen alsof de persoon had gereageerd. Op een dag maakte ze van een van die eenzijdige gesprekken een melodie en voegde er een tekst aan toe uit een brief die ze aan haar opa schreef nadat hij overleden was.
Toen we voor het eerst samenkwamen om het te spelen, vertraagden we het veel langzamer dan het origineel, en realiseerden ons dat het onze versie van een gospellied is. Dus toen we het opnamen, hebben we de zang door een Leslie luidspreker laten lopen, die meestal op een kerkorgel wordt gebruikt.
6. “Shades Of Man”
Mark heeft iets waarbij hij dagenlang verdwijnt, soms een week lang. Niemand weet waar hij is, hij neemt zijn telefoon niet op en praat met niemand. Het betekent meestal dat hij geobsedeerd is door iets en zich nergens anders op kan concentreren, zoals het organiseren van zijn liedjes per stad van herkomst, of het vinden van de essentiële funkplaten uit China.
Op deze track hoor je een product van een Mark-grot gat, dat was de tijd dat hij geobsedeerd raakte door het nabouwen van een Electone orgel in Ableton. Hij heeft het een week lang zelf geprogrammeerd, om te proberen het precies goed te krijgen. Gelukkig pakte het goed uit voor ons, ook al konden we hem dagenlang niet te pakken krijgen.
Aan het eind van de track is een intermezzo tussen twee Iraanse vrouwen die uitvinden hoe ze onze bandnaam moeten uitspreken. Ik dacht dat het op een gegeven moment wel handig voor ons zou zijn als het correct gezegd zou worden op tenminste één van onze platen.
7. “Evan Finds The Third Room”
Wat de tekst betreft, is dit nummer eigenlijk één grote stapel grappen. Toen we voor het eerst de drie verschillende delen schreven, waren we ermee aan het spelen, erop aan het jammen, en Laura Lee begon te freestylen in lijnen waarvan ze wist dat wij ze grappig zouden vinden. We waren altijd van plan om terug te gaan en meer zinnige teksten te schrijven, maar na verloop van tijd raakten we gehecht aan onze eerste versie. We hebben besloten dat het oké is als het alleen voor ons zinvol is.
Muzikaal is dit nummer geïnspireerd door Marks obsessie voor de proto-zouk uit de late jaren ’70, afkomstig van de Franse Antillen. Hij mixt dat soort ritmisch hakken met de lead lijnen in “People Everywhere,” wat van de eerste plaat komt.
8. “A Hymn”
Mark schreef dit lied terwijl hij gitaar speelde in de St. John’s Church in Houston. Het is daar dat hij en DJ elkaar 13 jaar geleden voor het eerst ontmoetten, toen ze elke zondag samen in de kerkband speelden. Een deel van hun optreden was het spelen van muziek terwijl de voorganger de ochtenddienst zegende, dus meestal vibeden ze op een langzame, meditatieve vamp, terwijl de kaarsen werden aangestoken.
Dit nummer is een ode aan die tijd, met een gitaarmelodie bovenop, geïnspireerd door twee van Mark’s favoriete gitaristen, Julian Bream en Prince Rogers Nelson, en de progressies gebaseerd op barokcomponisten als Bach en Händel.
Dit is ook het liedje dat Laura Lee gegarandeerd aan het huilen zal maken. Ze denkt dat het een weerspiegeling is van alle diepe, emotionele dingen die Mark niet kan zeggen. (Hij vindt het gewoon een mooi liedje.)
9. “Rules”
Laura Lee is heel goed in het volgen van de regels; Mark is heel goed in ze te overtreden. Dat is de kern van onze muzikale progressie samen: zij brengt orde en structuur in zijn spel, hij moedigt vrijheid en experimenten in het hare aan.
Dit nummer is waarschijnlijk de meest perfecte samenvatting van die balans. Terwijl ze op de boerderij was, oefende Laura Lee met spelen zonder regels en schreef ze deze keiharde baslijn die nergens om geeft. Mark speelde er wat toonladders en frasering overheen, geïnspireerd door Kourosh Yaghmaei, de ongelooflijke Perzische gitaartovenaar, en wij legden er wat badass Ennio Morricone-geïnspireerde vocalen overheen. Et voila.
10. “Friday Morning”
“Friday Morning” is het eerste liefdesliedje dat we ooit hebben geschreven. Het gaat over risico’s nemen in relaties, dat gevoel van kwetsbaarheid wanneer je ervoor kiest om er halsoverkop in te springen en een andere persoon te vertrouwen. Tegen het einde van het liedje hoor je de vage sporen van Laura Lee die voorleest uit oude liefdesbrieven, waarvoor ze ongeveer drie tequila’s moest drinken om er doorheen te komen.
Muzikaal gezien hebben sommige mensen zich op het hoofd gekrabd en gevraagd waarom dit nummer hen doet denken aan Ice Cube’s “It Was A Good Day.” De reden is dat ze Marks obsessie met Ernie Isley van de Isley Brothers horen, een van de meest gesamplede artiesten aller tijden en een van Marks favoriete gitaristen. Zijn toon in dit nummer wordt zeker Isley-achtig.
Als groep, is dit ons favoriete nummer. Er is iets aan dat echt bevredigend is om te spelen. Misschien omdat het een “feel” song is, het soort song dat je moet voelen om te spelen. Je kunt niet zomaar weggaan en vertrouwen op de automatische piloot. Je moet er in zitten om het bij te houden. Een beetje zoals de liefde zelf.
= Full Album Play List =
= Track List =
