| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Opgenomen in 1975 in de Opera van Keulen en uitgebracht in datzelfde jaar, heeft dit album, samen met zijn openbarende muziek, een culturele bagage die in zekere zin oneerlijk is: Elke wietrokende en verdwaasde en verwarde student — en een paar van de meer gesofisticeerden op de middelbare school — bezat dit als een van de echt klassieke jazzplaten, samen met Bitches Brew, Kind of Blue, Take Five, A Love Supreme, en iets van Grover Washington, Jr. Dat is culturele miscegenatie. Het krijgt ook onterecht de schuld van het creëren van George Winston, maar dat is een ander verhaal.
Wat Keith Jarrett een jaar eerder was begonnen op het album Solo Concerts en hier tot zo’n prachtige bloei bracht, was niets minder dan een wonder. Met alle eentonigheid rond de jazz-rock fusion, de totale afwezigheid op deze kusten van neo-trad wat dan ook, en de hopeloos boze wendingen van de avant-garde, bracht Jarrett rust en lyriek in de revolutionaire improvisatie. Niets op dit programma was overwogen voordat hij ging spelen. Alle gebaren, ingewikkelde dreunende harmonieën, huppelende en glinsterende melodische lijnen, en kreten en zuchten van de man zijn spontaan. Hoewel het één doorlopend concert was, is het stuk opgedeeld in vier secties, grotendeels omdat het moest worden opgedeeld voor dubbel LP.
Maar vanaf het moment dat Jarrett zijn openingsakkoorden bloost en begint te mediteren over harmonische inventie, melodische figuur constructie, glissando combinaties, en af en toe een ostinato frasering, veranderde de muziek. Voor sommige luisteraars veranderde het voor altijd op dat moment. Voor anderen was het een kortstondige opwinding, maar het was verandering, iets wat zo hard nodig was en waar het kopende publiek zo om smeekte. Jarrett’s intieme meditatie over de innerlijke werking van niet alleen zijn pianisme, maar ook het instrument zelf en de aard van geluid en hoe het zich verhoudt tot stilte, betrok de luisteraars in zijn zoektocht naar schoonheid, waarheid en betekenis.
Het concert swingt van bevrijding van cynisme of de behoefte om ooit nog iets te bewijzen aan wie dan ook. Met dit album plaatste Jarrett zichzelf in zijn eigen competitie, en je voelt de inspiratie in golven van hem afkomen. Dit was misschien het album dat elke stoner in zijn collectie wilde hebben “omdat de meiden het goed vonden.” Toch spreekt het boekdelen over een musicus en een muziek die de wereld van de jazz openstelde voor zovelen die waren buitengesloten, en de mogelijkheid bood – al was het maar kort – van een cultureel, esthetisch optimisme, hoe kort dat interval in werkelijkheid ook was. Dit is een waar en blijvend meesterwerk van melodieuze, spontane compositie en improvisatie dat de standaard zette.
= Full Album Play List =
= Track List =
