| Terug naar Genre | Biografie | Concert |
 |
|
 |
Rating: Great |
Johnny Guitar Watson op de top van zijn kunnen – hier in een sublieme mix van funk, blues en soul – allemaal verwerkt in een groove die uniek is voor Watson! Johnny begon de jaren ’70 misschien in relatieve obscuriteit – na wat hitwerk in de jaren ’50 en ’60 – maar tegen de tijd van deze set was hij terug aan de top en werkte hij in een zelfverzekerde groove die maar weinig anderen uit zijn oudere tijdperk ooit zouden kunnen bereiken! Er is een jeugdig gevoel van seks en soul dat door de hele set loopt – een moeiteloze slinky groove die nooit te ver doorschiet in de funkafdeling en die precies het juiste gebruik maakt van elektrische instrumentatie en tripped-out productie, maar zich nooit te veel laat meeslepen door een van beide – en die ook vaak gepaard gaat met een aantal geweldige jazzy accenten.
Een van de dingen die ik altijd heb gewaardeerd aan Johnny Guitar Watson was zijn vermogen en bereidheid om het verhalende drama van zowel zijn muziek als lyrische thema’s uit te breiden naarmate hij creatief groeide. Het is geen grote sprong voor een artiest om een geluid te vinden dat werkt en het simpelweg op dezelfde manier te presenteren van nummer tot nummer, van album tot album. Met het album Ain’t That a Bitch uit 1976 maakte Watson een volledige overgang naar het funktijdperk in een tijd waarin menig funkmeesterwerk zijn opwachting maakte in de vorm van albums zoals die van Earth Wind & Fire, The Isley Brothers en natuurlijk P-Funk, die toen op hun hoogtepunt waren. Natuurlijk was zijn optreden op de titelsong van George Duke’s I Love the Blues She Heard Me Cry perfect rond deze tijd, want het gaf hem de kans om zelf te zien dat een artiest instrumentale kloven tussen jazz, blues en funk kon overbruggen als hij het talent en het begrip van de kern van de muziek had om dat te doen. En dit album uit 1977 ging door met het waarmaken van dat nieuw gevonden vooruitzicht van de mogelijkheden binnen Watson’s nieuwe groove.
Ain’t That A Bitch’ is een belangrijk album in Watson’s canon omdat het zijn transformatie inluidde van een reislustige bluesgitarist – wiens grootste hits tot dan toe werden gescoord in het midden van de jaren ’50 en het begin van de jaren ’60 – tot een opgepimpte blues-funk superster. Watson combineerde een flamboyante persoonlijkheid met een kenmerkende, funked-up stijl van blues en soul en bereikte in 1976 de US singles chart met twee mooie 45s – het disco-getinte ‘I Need It’ en het aanstekelijke, funk-infused ‘Superman Lover’ – afkomstig van zijn ‘Ain’t That A Bitch’ album (de titeltune is ook een killer track). Watson’s charisma en talent is wat ‘Ain’t That A Bitch’ doet oplichten. Niet alleen kon hij een paar gemene, stekende bluesgitaarlicks spelen, maar hij had ook een unieke, supervloeiende stem – en gecombineerd werden deze twee eigenschappen een onweerstaanbare aantrekkingskracht in het midden tot laat in de jaren 70. In feite moderniseerde Johnny “Guitar” Watson de blues. Daarmee trok hij een nieuw, jonger publiek aan en maakte hij het idioom weer relevant voor een nieuwe generatie luisteraars.
= Full Album Play List =
= Track List =
