| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
In 1975 bracht Herbie Hancock Man-Child uit, een van zijn meest opvallende en baanbrekende albums in zijn uitgebreide carrière. Na zijn vertrek bij het Miles Davis Quintet, waar hij bekendheid verwierf als een innovatieve pianist, begon Hancock zijn eigen weg te verkennen in de wereld van jazz-fusion, waarbij hij elektronische instrumenten en funkritmes omarmde. Man-Child vertegenwoordigt een hoogtepunt in deze exploratie, met een mix van technische virtuositeit, experimentele geluiden en aanstekelijke grooves.
De titel van het album, Man-Child, geeft een interessante dynamiek weer: de balans tussen speelsheid en volwassenheid, zowel muzikaal als conceptueel. Het album bestaat uit zes nummers, en hoewel het instrumentaal is, weet Hancock met zijn muziek complexe emoties en beelden op te roepen.
De plaat opent met het nummer Hang Up Your Hang Ups, een opzwepende, funky track die meteen de toon zet voor de rest van het album. De groove wordt aangedreven door Paul Jacksons kenmerkende baswerk en Mike Clarks krachtige drums, terwijl Hancock’s keyboardspel soepel door de verschillende lagen van het nummer danst. Dit nummer is een schoolvoorbeeld van Hancock’s vermogen om jazz en funk op meesterlijke wijze te combineren. Het ritme is strak, de blazersarrangementen zijn krachtig en de synthesizers creëren een futuristische sfeer die vooruitloopt op zijn latere werk.
Sun Touch biedt een adempauze na het intensieve openingsnummer. Dit nummer is kalmer en meer introspectief, met een zachte, dromerige melodie die voortvloeit uit Hancocks delicate Fender Rhodes-spel. Het nummer benadrukt de balans tussen technische beheersing en emotionele diepgang, iets waar Hancock altijd in uitblonk. Terwijl Hang Up Your Hang Ups gedreven werd door een energieke groove, is Sun Touch meer etherisch en zwevend, wat het album een mooi gevoel van dynamiek geeft.
Een ander opvallend nummer op het album is The Traitor. Hier laat Hancock zijn funkroots duidelijk naar voren komen, maar het nummer bevat ook complexe muzikale structuren die wijzen op zijn jazzachtergrond. De interactie tussen de verschillende instrumenten is fascinerend, met name de ritmesectie, die in staat is om zowel strak als speels te klinken. Dit nummer heeft een zekere spanning en urgentie, wat het een van de meest gedenkwaardige stukken van het album maakt.
Bubbles daarentegen is een lichter, meer ontspannen nummer, waarin de invloed van fusion en funk opnieuw sterk aanwezig is. Het is een van de nummers op het album dat bijna als een soundtrack aanvoelt, met een filmisch karakter dat de luisteraar door verschillende muzikale landschappen voert. Hancock’s synthesizerwerk schittert hier en creëert een unieke sfeer, terwijl de ritmische onderbouw solide blijft.
Het album bereikt zijn climax met Steppin’ in It, een lang en funky nummer dat Hancock’s experimentele kant goed laat zien. Hier komen de synthesizers en keyboards weer naar de voorgrond, en Hancock maakt gebruik van zijn elektronische arsenaal om complexe, gelaagde geluiden te creëren. De groove is onweerstaanbaar, en het nummer beweegt zich door verschillende ritmische patronen, zonder de cohesie te verliezen. Wat opvalt is dat Hancock, ondanks zijn neiging om de grenzen van jazz en funk te verleggen, altijd een gevoel voor melodie en structuur behoudt. Dit maakt Steppin’ in It zowel toegankelijk als experimenteel, een moeilijk te bereiken balans.
Heartbeat, het slotnummer van het album, is een van de meest opvallende stukken. Het begint met een funky ritme, maar evolueert al snel naar een complexere jazzcompositie. Hier toont Hancock zijn beheersing van verschillende stijlen en genres, en hoe hij ze samenbrengt om een unieke geluidservaring te creëren. De synthesizers en keyboards drijven het nummer vooruit, terwijl de blazers en percussie een bijna tribaal gevoel geven aan de groove. Dit nummer is een perfecte afsluiter van een album dat door zoveel muzikale sferen navigeert.
Wat Man-Child zo bijzonder maakt, is de manier waarop Hancock de grenzen tussen genres weet te vervagen. Het album is zowel een eerbetoon aan de funk en soul van de jaren ’70, als een verkenning van de mogelijkheden van jazz en fusion. Hancocks gebruik van synthesizers, zijn complexe ritmische structuren en zijn vermogen om melodieën te creëren die zowel technisch indrukwekkend als toegankelijk zijn, maken Man-Child tot een van zijn meest baanbrekende werken.
De muzikanten die Hancock op dit album bijstaan, zijn allemaal van wereldklasse. Paul Jackson (bas), Mike Clark (drums), Bennie Maupin (saxofoon), en de blazerssectie geven het album een volle, rijke sound die perfect aansluit bij Hancock’s visionaire aanpak. Dit is geen album dat alleen draait om virtuositeit – het is ook een diep emotioneel en muzikaal rijk werk dat de luisteraar uitnodigt om meerdere lagen te ontdekken bij elke luisterbeurt.
In veel opzichten is Man-Child een perfect voorbeeld van de richting die Hancock in deze periode insloeg: vooruitstrevend, onvoorspelbaar en altijd groovy. Het is een album dat zowel liefhebbers van jazz als funk weet te bekoren, en het blijft een hoogtepunt in zijn carrière als muzikale innovator.
= Full Album Play List =
= Track List =
