| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Gino en zijn broer Joe werden opgevoed met een dieet van traditionele jazz (hun vader was een bigbandmuzikant) vonden het maar moeilijk om hun jazz-pop creaties opgemerkt te krijgen. Ze kregen hun grote doorbraak toen ze voor de poort van Herb Alpert in L.A. kampeerden en hem smeekten om naar hun demo te luisteren. Blijkbaar hield Herb van hun werk en hun lef, want twee maanden later werden ze getekend bij zijn label, A&M Records, en kort daarna werd hun debuut uitgebracht. Het eerste album zette de wereld niet echt in vuur en vlam, maar het zorgde er wel voor dat ze natte voeten kregen.
“Powerful People” was hun tweede album en de natte voeten angst bleek onnodig te zijn. Elk album die je als een miljoen dollar liet klinken, zoals deze, had een duidelijk voordeel ten opzichte van de duizenden albums die elk jaar werden uitgebracht. Synthesizers werden in die tijd nog steeds meer beschouwd als fancy gadgets dan als legitieme instrumenten, maar de manier waarop Joe en zijn keyboardmaatje Richard Baker ze gebruikten in combinatie met standaard piano en orgel gaf de groep een voorsprong die maar weinig anderen hadden. Vergeet niet dat de polyfone synths nog niet bestonden in 1974, dus de Wall Of Sound die over de hele plaat werd geproduceerd, moest zorgvuldig worden gestapeld en gelaagd, stuk voor stuk, één noot per keer. Geen gemakkelijke klus.
Er is geen betere manier om een album te openen dan met een vurige knaller zoals “People Gotta Move”. Een heldere, gefaseerde elektrische piano over hete drums en percussie grijpt je oor meteen terwijl Gino ons krachtig aanspoort met “People come on and do it right / shake your behinds like dynamite / chuck all your worries and toss your thighs / to be tame is a pain when you realize / you gotta move.” Waarom ook niet? Het opzienbarende geluid van scherpe gesynthetiseerde blazers was heel nieuw en Vannelli’s unieke zangstijl maakte dit gedenkwaardige nummer intens sympathiek vanaf het eerste moment dat je het hoorde. “Lady” is de volgende en het is een veilige, eigentijdse ballad die niet bijzonder opmerkelijk is, met uitzondering van Joe’s jazzy elektrische pianosolo en de algehele diepte van het veld die hij en Richard bereiken. Ze voeren het tempo weer op met “Son of a New York Gun”. Een jazzy shuffle dreunt onder dit elektriserende nummer dat gestaag kinetisch momentum opbouwt terwijl het over de weg rolt. Joe’s pianorit is uitstekend, maar opnieuw zijn het de gesynthetiseerde blazers die ervoor zorgen dat deze muziek zich onderscheidt van de rest. Ze gaan meteen over in “Jack Miraculous”, een Hammondorgel-achtig deuntje met een pittig jazzmotief waarin drummer Graham Lear zijn scherpzinnigheid op de tubs etaleert. Joe’s ARP synthesizer solo zindert en Gino krijgt de kans om een verrassend groot bereik in zijn stem te laten horen. “Jo Jo” is een droevige en drastisch langzamere ballad met R&B-smaak die nogal doorsnee is, maar het blijft binnen de grenzen van de algehele verfijnde sfeer die het album voortdurend uitstraalt.
“Powerful People” is het langste nummer en ook het meest dramatische. Het begint als een dynamisch jazz/rock volkslied met een dichte oceaan van synthesizers als achtergrond voor Gino’s gepassioneerde zang. Hij smeekt de mensheid om een ferm standpunt in te nemen tegen lucht- en watervervuilers (een enorme zorg in de jaren ’70) met regels als “Look at the powerful people / stealing the sun from the day / wish I could do something about it / when all I can do is to pray.” In het middendeel springt de groep in een snel bewegende shuffle waar hun jazzroots weer boven komen drijven. Baker’s snerpende B3 rit is uitzonderlijk en het coole bigband einde is fantastisch. In het tamme “Felicia” zorgt een soepele latinbeat voor de nodige afwisseling, maar ter verdediging: ze blijven niet stilzitten en dwingen het nummer om een opwaartse overgang te maken naar het levendige instrumentale segment. “The Work Verse” is een inspirerende ballade die klein begint met alleen Gino’s stem en Joe’s elektrische piano. De subtiele synths groeien geduldig uit tot reusachtige dimensies terwijl hij aangrijpende teksten zingt over een man die vitaal en relevant moet blijven. De kristalheldere finale van het nummer is toepasselijk ontroerend. Het onderdeurtje van het nest, “Poor Happy Jimmy” (een eerbetoon aan Jim Croce), brengt de achterhoede in stelling. Het ritme is een soort lichte samba, maar het is een beetje te AOR (album-oriented rock) in zijn, dus het is een kleine teleurstelling. Ze hadden er goed aan gedaan om er met een knal uit te gaan.
Dit album was een geweldige introductie voor een publiek dat duidelijk rijp was voor zijn ietwat over-the-top, zeer theatrale stijl en hij verkocht vele jaren achtereen zalen uit in het midden van de jaren ’70. “Powerful People” bezit een doordringende jazz aura die nog eens bewees dat synthesizer technologie nu een levensvatbare aanwinst was, geheel compatibel met de toenmalige hedendaagse mix van jazz, pop en rock, een hybride muziekgenre dat steeds meer voet aan de grond kreeg in de muzikale smaak van het publiek. De gebroeders Vannelli waren op een missie om door jazz geïnspireerde pop te schrijven en af te leveren met state-of-the-art technologie in de voorhoede, terwijl ze hun publiek vermaakten met gedurfd, oogverblindend Las Vegas-waardig showmanship. Het was een verbluffend moedige onderneming die moeilijk te negeren was en “Powerful People” vangt met succes die innovatieve geest.
= Full Album Play List =
= Track List =
