| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
“A Meeting Of Giants” staat er op de hoes van Frank Sinatra’s 2e album met Count Basie. Frank verklaarde op het eerste album dat hij twintig jaar had gewacht op dit moment om op te treden met Count Basie, dat de titel “Sinatra-Basie” kreeg. Twee jaar later kwam er nog een kans, getiteld “It Might As Well Be Swing”. Het eerste album was zo’n succes met de arrangementen van Neil Hefti en er is geen slecht nummer opgenomen dat je zou denken dat een tweede album moeite zou hebben om de kwaliteit te behouden, maar met deze twee meesters van de muziek die samenwerken, wordt de kwaliteit absoluut gehandhaafd en op één album is het extreem moeilijk om te zeggen welk album beter is.
Voor hun opvolger hebben ze een nieuwe arrangeur en dirigent met de taak aan niemand minder dan Quincy Jones en zoals we allemaal weten, waar zou Michael Jackson zijn zonder Quincy’s touch, maar omdat dit 1964 is, toen Michael nog maar vier jaar oud was, had de jonge Quincy nog steeds zijn vinger precies op de pols en gaf ons prachtige arrangementen voor deze klassieke nummers die werden gekozen en zelfs als ze toen nog niet die klassieke status hadden bereikt, hebben ze dat nu zeker wel.
Strijkers waren een toevoeging van het vorige album waardoor het een beetje anders aanvoelde en er zijn deze keer extra muzikanten in Basie’s band en ook veranderingen in het personeel met als meest opvallende dat trompettist Thad Jones ontbreekt maar Harry “Sweets” Edison de vervanger is. Charles of Buddy Catlett speelt bas en hij heeft met allemaal gespeeld met als hoogtepunt Louis Armstrong. Count Basie wist hoe hij geweldige muzikanten moest uitkiezen voor zijn band en hoewel Jo Jones op drums al lang weg was, had Sonny Payne geen probleem met het dragen van het stokje dat Jo achterliet en dat was om de tijd op de milliseconde nauwkeurig bij te houden en ook wanneer hij precies op die kit moest slaan met een slam of juist die zachte borstel en toch dat ritme moest aanhouden. Frank Wess speelt saxofoon en hij kan zowel alt als tenor spelen en hij is ook handig met een fluit, maar die houdt hij in zijn koffer voor deze opname. Een andere grote naam in de band is Freddie Green op gitaar, maar zij zijn maar een paar van de velen, want er zijn 31 mensen die de strijkers meetellen en dan tel ik “Ole Blue Eyes” zelf nog niet mee.
Quincy Jones had een opnamedatum gepland voor 8 en 9 juni maar Frank was in Hawaï voor de opnames van zijn film “None but the Brave” en zou pas op 27 mei terug zijn en Quincy was bezorgd omdat er niet veel tijd was voor de voorbereiding dus Frank regelde via zijn platenmaatschappij Reprise dat Quincy samen met Bill Miller (Frank’s begeleider) naar Hawaï vloog en daar ontmoetten ze elkaar op de eerste dag dat Quincy en Bill aankwamen en binnen een uur met tijd op de piano hadden ze het album klaar met de routines, tempo’s en stijlen voor elke tune klaar. Gob dropping is de enige reactie op de professionaliteit die Frank Sinatra toonde omdat hij niet alleen iets met zo’n snelheid kon doen maar het was ook de kwaliteit van zijn werk omdat hij ook suggesties deed voor kleine veranderingen tijdens de opnames van sommige nummers zoals “I Wish You Love” dat een slechte join had waar de band in trapte maar Frank liet het gewoon achterwege en gebruikte in plaats daarvan zijn prachtige stem. Een andere opmerking is dat er publiek aanwezig was bij deze opnamesessies omdat de muzikanten een live gevoel wilden opwekken in deze opnametijd in 1964.
Meteen bij het openingsnummer horen we Frank en de zuinigheid van Basie’s techniek op de piano in “Fly Me To The Moon” met swing die zich opbouwt in elk deel waar het ritmesectie eronder zit met een precieze shuffle en de band nieuwe hoogten lijkt te bereiken telkens als ze invalt in deze verbluffende vertolking van wat een wals was met Frank die zo ontspannen klinkt met zijn zang. De strijkers zijn er voor het volgende “I Wish You Love” en je zou je kunnen verontschuldigen als je dacht dat je een ballad te pakken had bij de intro, maar vrees niet dat de swing eraan komt met Frank die even soepel zingt als altijd met de trompet van Sweets Edison gedempt, maar hij blaast erop los met die hoge toon in deze prachtige compositie. De swing blijft maar komen met nog meer energie met het volgende “I Believe In You” en Frank zingt het prachtig met alle nodige panache die gewoon zo natuurlijk voor hem was en dit gaat gewoon door in het volgende “More (Theme From Mondo Cane) en de toevoeging van de strijkers is puur geniaal waar Quincy ze heeft geplaatst binnen dit arrangement. Een van de beroemdste songs uit de jaren vijftig en zestig wordt vervolgens gecoverd en dat is de door Don Gibson gecomponeerde tune “I Can’t Stop Loving” die hij opnam op 3/12/1957 en eigenlijk de B-kant was van “Oh Lonesome Me”, Ray Charles creëerde de meest onvergetelijke versie van het nummer in 1962 en haalde de hitlijsten helemaal tot nummer één, maar Frank volgt hier de meer originele stijl die Don Gibson gebruikte met Sweets op trompet die voor extra pit zorgt en wederom is Quincy’s arrangement prachtig met de strijkers die perfect in het nummer zijn geplaatst en luister naar Frank’s zang en wanneer hij de woorden “Those Happy Hours” zingt, waar hij gelukkig sleept en dingen omhoog brengt met het volgende woord, uur en met de tussenruimte in die seconde grijpt Frank het nummer in slechts twee woorden bij de spreekwoordelijke strot.
Op de B-kant staat nog een nummer dat begin jaren zestig de hitlijsten haalde en dat is “Hello Dolly” waar Louis Armstrong onbedoeld een hit van maakte, voor hem was het gewoon een sessie en toen het nummer de hitlijsten haalde, moesten hij en de All Stars de hitlijsten laten ophalen om het live te spelen, want ze waren het helemaal vergeten en dat was in hetzelfde jaar dat Frank deze pittige versie opnam als eerbetoon aan zijn vriend Louis Armstrong en Frank zingt het nummer prachtig met al die geweldige swing. prachtig met al die geweldige swing die Basie heeft toegevoegd en Sweets die de trompetsolo op New Orleans-perfectie doet, maar het is het laatste couplet waar Frank in de tekst een eerbetoon brengt aan Louis’ nummer één positie in de hitlijsten en Louis prijst voor al zijn talenten op een geweldige beat en achtergrond van de band. Na dit alles brengt het volgende “I Wanna Be Around” ons een beetje naar beneden en degene die de plaatsing van de nummers op het album heeft gekozen, heeft een geweldige selectie gemaakt en het hele album is altijd interessant met alle ups en downs die perfect geplaatst zijn binnen de selectie voor deze Swing, “Tour De Force” gecreëerd door Frank Sinatra, Count Basie en de uitstekende arrangementen van Quincy Jones. De andere nummers op het album zijn allemaal geweldig met “The Best Is Yet To Come”, “The Good Life” en een prachtige versie van “Wives And Lovers” die het geheel afmaakt.
Clint Eastwood bedacht een manier voor mij om naar de aftiteling van zijn film “Space Cowboys” te kijken door deze versie van “Fly Me To The Moon” af te spelen en toen het deuntje begon met Tommy Lee Jones op weg naar de maan in zijn ruimtepak was ik in de ban en wie zou dat niet kunnen zijn, maar vraag me geen details van de aftiteling want ik was niet aan het kijken maar gewoon aan het luisteren. Absoluut geweldig album van Frank Sinatra zoals de titel al zegt “It Might As Well Be Swing” en dat is precies wat het is met de arrangementen van Quincy Jones en zoals gewoonlijk de uitstekende interpretaties van elke tune gezongen door Frank Sinatra.
= Full Album Play List =
= Track List =
