| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
De uitvoering was zorgvuldig gearrangeerd door componist en orkestrator Jules Buckley; een van de meest gevraagde arrangeurs in Europa. Met een bijna geniale touch en matigheid wist hij de kracht van het orkest te benutten om hartveroverende zwellingen, euforische hoogten en stemmige drones te creëren. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat als de artiesten plezier hebben, dat de helft van de strijd gewonnen is als het publiek plezier heeft. Leadzanger, de in Cornwall geboren Fin Greenall, zei dat het een van de beste avonden van zijn leven was. Een luisterbeurt van het album zou suggereren dat dit het geval was. Het is spectaculair.
Vanaf het eerste nummer, ‘Berlin Sunrise’, is het duidelijk dat dit niet zomaar een Fink set is met een achtergrond orkest. Als een intentieverklaring, met het gevoel van de opening van een ouverture, wordt het nummer geleidelijk opgevoerd met slepende strijkers en orkestrale percussie. Na iets minder dan een minuut zingt Greenall zijn eerste noot, en vanaf dat moment ontstaat er een zeer duidelijke band tussen de muziek en zijn stem. Dit aspect is tenslotte het formeel ongerijmde deel. Het is ongebruikelijk dat een popzanger een klassiek orkest leidt. Ze zijn erin geslaagd een perfect evenwicht te vinden tussen het orkest tot zijn recht te laten komen en het gevoel en de structuur van de nummers te behouden. Het volstaat te zeggen dat het nummer briljant wordt uitgevoerd, en de afsluiting wordt met een passend applaus ontvangen.
Yesterday Was Hard On All Of Us’ volgt, en heeft het gevoel van de volgende scène uit de film. Dit zou op een slechte manier geïnterpreteerd kunnen worden, als een soort eentonigheid, of zelfs een goedkoopheid. Zo bedoel ik het niet. Het heeft een theatraal element, dat de voorstelling boeiend en innemend maakt. Dan volgt ‘W What Power Art Though’, een relatief anoniem nummer zonder de melodische of instrumentale intrige van zijn voorgangers. Dan volgt een zes minuten durend instrumentaal gedeelte. Het heet ‘The Infernal Machine’ en dat is precies hoe het klinkt. Het doet denken aan een van die hedendaagse klassieke stukken die de meesten zullen veronachtzamen als ‘niet echt op mijn niveau’, en ik moet bekennen dat, uit angst om mezelf onder de heidenen te werpen, het het voor mij ook niet echt deed. Misschien moest je er gewoon bij zijn.
Perfect Darkness’ is het voorlaatste nummer, en een van de meer up beat nummers van de set. Het wordt gedragen door een eenvoudige drumbeat en zit op een bevredigende groove. Het is ook een van de interessantere orkestrale composities. Slimme thema’s dansen subtiel in en uit het nummer, terwijl het de hele tijd een dromerige onderstroom geeft aan het nummer. Het nummer bouwt op naar een briljant luid einde, voordat het een fluweelzachte comedown krijgt.
De set eindigt met de kaskraker ‘Sort Of Revolution’. Het is een bijna tien minuten durende viering van de gelegenheid, en de vertolking is vlekkeloos. Op zichzelf is het een briljant nummer, maar deze versie is van een andere wereld. Ik kreeg echt kippenvel bij de finale.
Er zijn van die albums die je gewoon wilt hebben. Dit is er zo een. Het is een prachtige verzameling van episch goed doordachte nummers die slechts op een avond werden uitgevoerd. Het is tot ieders geluk dat ze besloten hebben het hele gebeuren vast te leggen en als plaat uit te brengen. Ik ben een fan van het live-album, en dit is een echte aanrader. Het is fenomenaal goed opgenomen en gemixt, en het resultaat is een juweeltje. Ik vermoed dat Fin Greenall zich in de toekomst beslist eenzaam zal voelen als hij op het podium stapt zonder dat enorme organisme dat hem ondersteunt.
= Full Album Play List =
= Track List =
