| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Er zijn debuutalbums die voorzichtig aftasten, en er zijn debuutalbums die meteen hun eigen universum scheppen. Eden, het eerste volledige album van Everything But The Girl, hoort zonder twijfel bij die laatste categorie. Vanaf de eerste klanken voel je: dit is een wereld op zich. Intiem, verfijnd, melancholiek, en onmiskenbaar Brits. Maar het is geen nostalgische blik achterom. Dit is de soundtrack van stedelijke eenzaamheid, van liefdes die zachtjes wegslippen, van stiltes die meer zeggen dan woorden.
Het jaar 1984 was een roerige tijd in de popmuziek. Synthpop vierde hoogtijdagen, post-punk evolueerde, de charts waren druk en vaak bombastisch. In dat decor verscheen Eden als een fluistering. De kracht van understatement. Tracey Thorn en Ben Watt kozen niet voor groot gebaar, maar voor elegantie en subtiliteit. Hun benadering was akoestisch, jazzy, soms licht bossa nova, soms bijna folk. Een keuze die destijds gedurfd aanvoelde, maar die vandaag nog steeds onweerstaanbaar klinkt.
Tracey Thorn is op Eden meteen in topvorm. Haar stem is laag, beheerst, maar altijd geladen met betekenis. Ze klinkt als iemand die niet probeert te overtuigen, maar gewoon vertelt wat waar is. Elke frasering draagt gewicht, elke pauze spreekt. Haar stem zweeft niet boven de muziek, maar is er diep mee verweven. Ze klinkt warm, maar nooit sentimenteel. Droog, maar niet afstandelijk.
Ben Watt toont zich ondertussen als een componist die ruimte creëert. De arrangementen zijn luchtig en open, met veel nadruk op gitaar, lichte percussie, subtiele toetsenpartijen en af en toe een glimp van koperblazers. Alles klinkt met adem. Je hoort geen muur van geluid, maar een kamer waarin elk detail mag leven. De muziek heeft niets nodig om indruk te maken. Ze ademt vanzelf.
Wat Eden zo bijzonder maakt, is dat het modern klinkt zonder trendy te willen zijn. Er is geen moment waarop je het idee krijgt dat dit album is gemaakt om in de hitlijsten te passen. En toch is het uiterst toegankelijk. De melodieën zijn raak, de teksten helder en herkenbaar. De onderwerpen zijn vaak klein: alledaagse relaties, momenten van twijfel, verlangens die niet worden uitgesproken. Maar in die kleinschaligheid schuilt een soort universele emotionele waarheid.
Op vinyl krijgt het album nog meer gewicht. De openheid van de productie laat zich prachtig vertalen naar het analoge medium. De warme gitaarklanken, de ingetogen blazers, de lichte echo op de zang – alles klinkt alsof het zich recht voor je afspeelt. Het is een plaat die niet schreeuwt om aandacht, maar die zich hecht aan je gedachten zonder dat je het doorhebt.
De thematiek van Eden is gelaagd. Onder de rustige oppervlaktelagen schuilt een gevoel van vervreemding en verlangen. Dit is geen plaat van jonge mensen die de wereld willen veroveren, maar van mensen die de wereld al kennen en daar hun eigen plaats in zoeken. In songs waarin stilte even belangrijk is als klank, wordt elk woord belangrijk. Er is ruimte voor twijfel, voor aarzeling, voor nuances.
Dat maakt Eden niet minder krachtig, integendeel. De impact zit juist in de nuances. Het is muziek die zich niet opdringt, maar die blijft hangen. Een zin die je ineens herinnert tijdens een wandeling. Een akkoord dat na het draaien nog in de kamer lijkt te blijven zweven. Het is muziek die een ruimte creëert waarin je zelf mag denken en voelen.
Everything But The Girl heeft met dit debuut meteen een stijl gevonden die hun latere werk zou blijven beïnvloeden, ook al zouden ze in de loop der jaren met elektronica en dance gaan experimenteren. Eden is het startpunt van een reis, maar het is tegelijk ook een afgerond werk. Een plaat die geen vervolg nodig heeft om betekenisvol te zijn.
Het is zeldzaam dat een debuutalbum zo volwassen klinkt, zo volledig. De combinatie van Thorn’s introspectieve zang en Watt’s delicate composities maakt van Eden een plaat die tijdloos blijft. En hoewel het geluid stevig geworteld is in een bepaalde Britse traditie, klinkt het nooit ouderwets. Sterker nog: het is een album dat zelfs vandaag nog modern aanvoelt, juist door zijn bescheidenheid.
Wie Eden draait, krijgt geen spektakel, geen epiek, geen bombast. Wat je krijgt, is een fluistering vol betekenis. Een album dat je niet overweldigt, maar dat je langzaam maar zeker opneemt in zijn wereld. Een wereld van zachte melancholie, stille observatie, en muziek die net zo veel zegt in wat níet wordt gespeeld als in wat wel klinkt.
= Full Album Play List =
= Track List =
NL_NL
