| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Good |
Fatsoenlijk inkomen te verdienen was om de songwriting aan te scherpen, de arrangementen te polijsten en toegankelijke, commerciële, maar eigenlijk authentieke funk-, soul- en R&B-muziek te maken. In een notendop is dit de komst van de band zoals velen hem kennen en bewonderen, ook al zou de echte commerciële doorbraak pas het jaar daarop komen.
Al vanaf het openingsnummer is het verschil in arrangementstechnieken duidelijk zichtbaar. De kopersectie is nog steeds even prominent aanwezig, maar de drums kiezen nu voor een ingetogen en strakkere aanpak, waardoor de kracht van eerdere platen verloren gaat. De gitaren zijn nog ingetogener dan voorheen en vallen alleen op tijdens kleine solospots of hier en daar een riff. Tot slot, dankzij de komst van Philip Bailey, wordt de leadzang nu voornamelijk verzorgd door zijn zoete falsetstem, terwijl de anderen hem bijstaan met hun majestueuze en krachtige harmonieën. Al met al heeft de band elk randje van hun geluid van het voorgaande jaar weggesneden, met als resultaat een geluid dat klaar was om nog jaren de radiogolven te overspoelen…
Gelukkig werkt het allemaal; zo’n aanpak zou kunnen resulteren in zielig verwaterd materiaal en de band voor eens en altijd begraven naast de honderden van hun onsuccesvolle tijdgenoten. Dankzij de solide songwriting zou de band echter gemakkelijk een publiekssensatie kunnen worden, terwijl het oprechte doel van de leden om lieflijk te klinken op de ballads en volkomen euforisch op de up-tempo nummers de eigenlijke nummers een blijvende charme bezorgden die niet afnam na de tweede luisterbeurt.
Dus als je hunkert naar groove en energie, kijk dan niet verder dan de openers Time Is On Your Side en Power. De eerste is een uitstekende mid-tempo funky shuffle met een aanstekelijke zangmelodie bovenop de luide en heldere saxofoons, terwijl de tweede in feite een meer gepolijste herschrijving is van Bad Tune van het debuut, maar het wordt extreem plezierig gemaakt dankzij de uitzinnige ritmesectie en een reeks woeste solo’s van de kopersectie. Aan de andere kant, als je van ballads houdt, luister dan naar het zinderende They Don’t See, het tedere en ontspannende Make It With You of het droevige Mom dat de plaat afsluit en mijn stem voor beste nummer is, omdat het het beste voorbeeld is van waar het album om draait.
Samenvattend is dit hun meest consistente poging tot nu toe; het experimenteren is achterwege gelaten en de popattitude die ze op het vorige album lieten horen is prominenter dan ooit tevoren. Zo zijn alle nummers goed in elkaar gezet en wordt het album nooit vervelend, ondanks het feit dat de helft niet meer is dan erg goede, maar niet uitzonderlijke funk/soulnummers. Al met al een plezierige luisterervaring van begin tot eind, ook al staan hier geen klassiekers op; alleen een stel uitstekende.
= Full Album Play List =
= Track List =
