| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Sommige debuutalbums klinken alsof de band nog zoekt. Naar een geluid, naar een richting, naar zelfvertrouwen. Het debuut van Duran Duran doet het tegenovergestelde. Het dendert naar voren met de zelfverzekerdheid van een groep die precies weet wat ze wil: dansbare grooves, art school esthetiek, elektronische mystiek en een portie decadentie die doet denken aan Bowie, Roxy Music en Japan, maar dan met een gladder gezicht en een donkerder ondertoon.
Toen het album in 1981 verscheen, was de muzikale wereld in beweging. Punk was vervlogen, post-punk bloeide, en elektronische muziek vond steeds meer aansluiting bij het grote publiek. In dat overgangsmoment kwam Duran Duran met een geluid dat even glamoureus als vervreemdend was. Synthesizers en elektronische drums werden niet meer als futuristisch kunstje ingezet, maar als essentieel onderdeel van de sound. Tegelijk bleef er iets organisch, iets menselijks in de muziek schuilen. Dat spanningsveld – tussen machine en emotie, stijl en oprechtheid – definieert deze plaat.
Op vinyl komt dat contrast bijzonder goed naar voren. De baslijnen zijn vet en soepel, de percussie strak maar warm. De synths zweven over de groeven met een soort ijle elegantie, terwijl de gitaar precies genoeg ruwte toevoegt om het glanzende oppervlak te breken. De muziek pulseert. Alles is ritme, beweging, frictie. Je voelt dat dit gemaakt is om te klinken in een ruimte vol lichtflitsen en dansende lichamen.
En toch is er ook afstand. Simon Le Bon zingt zelden rechtstreeks. Zijn teksten zijn fragmentarisch, poëtisch, meer sfeer dan verhaal. Hij lijkt niet te zingen tegen een persoon, maar tegen een idee. Zijn stem is expressief, maar houdt altijd iets achter. Het is die afstand die nieuwsgierig maakt, die de luisteraar verleidt om dichterbij te komen, om betekenis te zoeken in wat niet helemaal wordt uitgesproken.
Duran Duran was op dit debuut nog geen hitmachine. De meeste nummers kenden nog geen radiovriendelijke afronding, geen refreinen die zich in je hoofd nestelen. En juist dat maakt deze eerste plaat zo intrigerend. Ze is ambitieus, open, experimenteel. Elk nummer voelt als een schets én een statement. Niet alles is afgewerkt, maar alles is oprecht. Het is muziek die ademt, die probeert, die zich uitrekt.
De invloed van visuele kunst is hoorbaar. Je merkt dat deze band zich niet alleen met muziek bezighield, maar ook met vormgeving, kleur, textuur. De klank is grafisch, bijna filmisch. Elk nummer voelt als een scène, een sfeer, een momentopname uit een fictieve stad waar de nacht nooit eindigt.
John Taylors bas speelt een hoofdrol. Het is de motor van de meeste songs, soms melodieus, soms percussief, maar altijd aanwezig. Nick Rhodes’ synths zijn geen versiering, maar fundament. Roger Taylors drumpatronen klinken koel, maar doelgericht. Andy Taylor voegt iets rauws toe, een randje dat het geheel uit balans dreigt te brengen – maar nooit doet. En dan is er Simon, zwevend over het geheel, soms fluisterend, soms uithalend, altijd mysterieus.
De productie van deze plaat verdient extra aandacht. Ondanks het beperkte budget en het feit dat de band nog grotendeels onbekend was, klinkt alles gericht en gelaagd. De manier waarop instrumenten zijn gepositioneerd in de mix verraadt een scherp oor voor detail. Geen enkel element overheerst, en juist daardoor ontstaat er een helder, dansbaar, maar ook gelaagd geluidsbeeld dat zich pas na meerdere draaibeurten volledig prijsgeeft.
Terugkijkend is dit album een blauwdruk voor wat Duran Duran zou worden, maar ook een losstaand werk dat iets vangt wat in latere jaren gladder werd geproduceerd. Het is brutaal, elegant, mysterieus en ritmisch tegelijk. Op vinyl komt die spanning prachtig naar voren. Het kraakt een beetje, het leeft, het ademt. Het klinkt alsof de jaren tachtig nog moeten beginnen, maar al op de loer liggen.
Dit is geen debuut dat vraagt om begrip. Het daagt je uit om je over te geven. Niet alles hoeft duidelijk te zijn. De charme van deze plaat zit in wat niet benoemd wordt. In de beweging. In de blik. In de echo.
Duran Duran liet in 1981 horen dat popmuziek intellectueel én sensueel mocht zijn. Dat een band stijl mag omarmen zonder inhoud te verliezen. En dat je met flair en mysterie een wereld kunt oproepen die nog steeds uitnodigt om ontdekt te worden.
= Full Album Play List =
= Track List =
NL_NL
