| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Good |
Het debuutalbum Chris Isaak, uitgebracht in 1987, markeert het begin van de carrière van een artiest die bekend zou worden door zijn unieke stem, melancholische sfeer en nostalgische geluid. Isaak, wiens stijl vaak wordt geassocieerd met een mix van rockabilly, blues, en country, wist al vroeg zijn muzikale identiteit te ontwikkelen. Dit album biedt echter een interessante, maar gematigde blik op zijn talenten, die later in zijn carrière veel meer tot bloei zouden komen. Hoewel het debuut zeker zijn momenten heeft, is het niet het doorbraakalbum dat Isaak zou leveren met latere werken zoals Heart Shaped World en San Francisco Days. Chris Isaak is een album dat niet slecht is, maar ook zeker niet great.
De openingstrack “Dancin'” is een energieke, rockabilly-achtige song die de toon zet voor de rest van de plaat. Het nummer is catchy en het biedt een aangename sfeer die goed aansluit bij Isaak’s vroege stijl. Zijn baritonstem is al meteen goed te horen: het heeft de charme en de sensuele ondertoon die zijn latere werk zo bijzonder zouden maken. Toch voelt “Dancin’” wat veilig aan; het nummer heeft weinig om echt te onderscheiden van andere soortgelijke artiesten uit die tijd. Het is een leuk nummer, maar geen song die je nog jaren later zult herinneren.
Het tweede nummer, “Wild Love”, doet weinig om de indruk te versterken dat Isaak op het punt staat iets revolutionairs te brengen. Het is een luchtig, maar redelijk standaard pop-rocknummer. De productie is typisch voor de jaren 80: heldere, nette instrumenten en een geoliede afwerking. Isaak’s zang is het hoogtepunt, maar de muziek zelf blijft wat vlak. Er ontbreekt de emotionele diepgang die Isaak later zo effectief zou kunnen overbrengen in zijn nummers. De song heeft zijn charme, maar het mist een bepaalde urgentie of spanning die het nummer echt memorabel zou maken.
Een ander nummer dat goed in het gehoor ligt, maar niet veel dieper graaft, is “Voodoo”. Het heeft een mid-tempo groove en is een typische plaat voor die tijd. Het nummer heeft iets van een romantische, wat mysterieuze sfeer, maar het komt niet verder dan een simpel liefdeslied. Het blijft oppervlakkig, zonder iets bijzonders te zeggen over de menselijke ervaring. Toch blijft het een aangename luisterervaring, wat het album een zekere charme geeft. Maar het is duidelijk dat Isaak zijn kracht als artiest pas later volledig zou ontdekken.
Bijna halverwege het album komt “Gone Ridin’”, dat de luisteraar eindelijk iets van de diepte en emotie biedt die Isaak zo goed kan uitstralen. Het is een van de sterkere nummers op de plaat. De traag voortschrijdende melodie en de rauwe zang van Isaak geven de song een melancholisch gevoel. Hier komt zijn vermogen om te captiveren door middel van zijn stem duidelijk naar voren, en we horen voor het eerst de intensiteit die hij in latere albums zo goed zou weten te benutten. Het nummer voelt echter als een uitstel van de rijkere, donkerder gekleurde sound die Isaak zou ontwikkelen. Het laat wel zien waar zijn talenten liggen, maar ook dat de kracht van zijn muziek pas in de toekomst zou komen.
De rest van de plaat bevat meer standaard pop- en rocknummers die niet echt boven het gemiddelde uitsteken. “She’s In Love” en “You Owe Me Some Kind of Love” zijn ongetwijfeld goed uitgevoerd, maar ze blijven steken in eenzelfde, prettige maar niet opzienbarende sfeer. Ze laten Isaak’s vermogen om liedjes te zingen met flair en charme zien, maar missen het karakter en de eigenheid die je zou verwachten van een artiest die zich later zou onderscheiden in de muziekwereld.
Wat duidelijk wordt in Chris Isaak is dat Isaak een bijzonder stem heeft, die zowel krachtig als breekbaar is. Zijn vermogen om een gevoel van verlangen, verdriet en zelfs licht melancholie over te brengen, is al zichtbaar, maar het lijkt alsof de nummers zelf zijn potentieel nog niet volledig benutten. De productie is professioneel en netjes, maar het mist de edge en het ruwe randje dat later zo bepalend zou zijn voor Isaak’s sound.
Het is ook opvallend dat de meeste nummers op dit debuutalbum het van hun formulele structuren moeten hebben. Er is weinig experimentatie of de inventieve structuren die Isaak’s latere werk zo onderscheiden. Chris Isaak voelt een beetje als een album van een artiest die zich nog aan het vinden is. Hij heeft zijn stem en zijn stijl al, maar de nummers en de productie maken het lastig om te zeggen dat het album iets unieks heeft dat het boven de massa van vergelijkbare artiesten uit die tijd plaatst.
Desondanks is het debuutalbum van Chris Isaak een meer dan degelijk begin van zijn carrière. Het biedt een inkijkje in het potentieel van een artiest die later wereldwijde successen zou behalen. Chris Isaak is goed, maar zeker niet great. Het album is een onderhoudende, maar geen baanbrekende ervaring. Het is een album van een artiest in zijn vroege jaren, die zijn weg nog moet vinden in de muziekwereld. Het mist de diepte en het onderscheidende karakter dat Isaak later zou uitdragen, maar het laat zien dat hij een artiest was met veel belofte.
= Full Album Play List =
= Track List =
