| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Voor Bob Marley was 1975 een triomfantelijk jaar. Het Natty Dread album van de zanger bevatte een van zijn sterkste partijen origineel materiaal (het eerste dat werd samengesteld na het vertrek van Peter Tosh en Bunny Wailer) en leverde de Top 40 hit “No Woman No Cry” op. De daaropvolgende Live set, een document van Marley’s optreden in London’s Lyceum, liet de zanger ook Engeland veroveren. Na afloop van de tournee keerden Marley en zijn band terug naar Jamaica, waar ze in de legendarische studio’s van Harry Johnson en Joe Gibbs de tracks opnamen voor Rastaman Vibration (1976).
Aan het mengpaneel van de sessies zaten Sylvan Morris en Errol Thompson, Jamaicaanse technici van het hoogste kaliber. Hoewel geen van deze nummers zou verschijnen op Legend, Marley’s massaal populaire, postume best-of, zouden sommige van de beste reality-nummers opduiken op de meer militante equivalent van de compilatie, de Rebel Music set uit 1986.
“War” bijvoorbeeld blijft een van de meest verbluffende statements uit de carrière van de zanger. Hoewel het in wezen een directe voordracht is van een van Haile Selassie’s toespraken, weet Marley de tekst prachtig te formuleren in een muzikale setting, met een stille intensiteit die net onder de oppervlakte ligt. Even sterk zijn de nummers “Rat Race”, “Crazy Baldhead” en “Want More”. Deze nummers worden getemperd door opgewekt, luchtig materiaal zoals “Cry to Me,” “Night Shift,” en “Positive Vibration.” Niet zo sterk als sommige van de liefdesliedjes waarmee Marley hits zou scoren op latere albums, lijkt “Cry to Me” nog steeds een voor de hand liggende keuze voor een single en blijft ondergewaardeerd.
Hoewel platenkopers misschien geen enkel nummer zo sterk vonden als “No Woman No Cry”, bereikte Rastaman Vibration toch de Top Tien in de Verenigde Staten.
= Full Album Play List =
= FTrack List =
