| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Good |
In 1986 stond Billy Ocean vier weken achter elkaar op nummer één in Groot-Brittannië met zijn hit “When The Going Gets Tough, The Tough Get Going”. Van het album Love Zone uit 1986 werden wereldwijd meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. Love Zone was zeker in een periode waarin Ocean op zijn commerciële hoogtepunt was, na een album uit 1984, Suddenly, waarvan wereldwijd meer dan vijf miljoen exemplaren werden verkocht. Als je naar de hoes van Love Zone kijkt, zie je Ocean in een crèmekleurige, roze kamer, staand voor een bed en leunend op een paal.
Is dit zijn love zone? Hij draagt een rood colbert en een rode broek, met een blauwe riem en een wit overhemd eronder. Misschien staat het rood voor bloed, lust en liefde, het witte overhemd voor zijn puurheid. De paal, misschien te interpreteren als zijn bedpost, een voor inkepingen dat is, inderdaad een soortgelijke witte kleur. Er lijkt ook licht, wit, de kamer binnen te komen via Venetiaans uitziende jaloezieën.
Het album is een mengeling van super ballads, rechttoe rechtaan pop en een fijne fusie van reggae, funk, soul en een vleugje jazzy elementen. Het triomfantelijke “When The Going Gets Tough, The Tough Get Going” opent het album, met die inmiddels beroemde songtekst en die rubberachtige, onstuitbare baslijn.
De hitparade topper heeft die zeer subtiele reggae beat, maar met vrij toegankelijke pop gevoeligheden. Ocean zweert in het refrein dat hij alles zal doen voor zijn liefde, en op een vreugdevollere en verrukkelijkere manier dan Meat Loaf ooit deed. De slotmomenten van de albumversie zijn veel aantrekkelijker dan die van de single-radioversie en bereiken hoogten die de laatste nooit heeft bereikt.
Achterover leunen en ontspannen is hoe je het titelnummer van het album, “Love Zone”, dat de Billboard R&B charts haalde, kunt beschrijven. Het belangrijkste kenmerk is de stemmige slap bass die het nummer niet helemaal overweldigt. Het refrein lijkt te doen denken aan het Verre Oosten en mistige, winderige Chinese provincies. Het middendeel heeft zweverige keyboards die naadloos overgaan in een ander deel op zichzelf, voordat het uitdooft met Billy die ademt in toewijding voor zijn vrouw.
Oprecht en recht uit het hart is “There’ll Be Sad Songs (To Make You Cry)”, dat nummer één werd in de Billboard Hot 100. Het opent bijna kinderlijk in zijn kwetsbaarheid. Het opent bijna kinderlijk in zijn kwetsbaarheid, waarbij het hart totaal onbewaakt wordt blootgelegd. Het refrein stijgt en maakt het tot een klassieker, een prachtig oprechte klassieker. Het middendeel bouwt het nummer echt op tot een crescendo, met strijkers die het stuk naar een nog grootser refrein tillen. Het slotmoment, met Ocean die uitroept: “I love you” is misschien een beetje afgezaagd, zeker in deze tijd, maar dat is een man die zojuist zijn lef heeft uitgestort op een nummer en zijn ziel laat spreken.
Meer jaren tachtig dan “Showdown” kun je niet krijgen, maar wij vinden het niet melig zoals de slotmomenten van het vorige nummer. Je zou de lagen keyboard in dit nummer kunnen opvatten als het werk van iets dat je hier in een Amerikaanse politieshow zou horen. Het zou zeker zorgen voor een dwangmatig begin- en eindpunt. Het enige punt van kritiek is de keyboard solo, die waarschijnlijk beter had geklonken op een gitaar, maar dat is slechts een teken des tijds.
Er zit een beetje van die eerder genoemde kinderlijke kwetsbaarheid in “Love Is Forever”, nummer één op de Adult Contemporary chart, vooral in de openingsmomenten. Het lijkt te verwijzen naar een verloren liefde, misschien een liefde die had kunnen blijven duren, maar die uitdoofde om redenen die er op dat moment niet toe deden. Een middenstuk tilt het nummer op, wat betekent dat de “tranen” die Ocean huilde niet voor niets zijn geweest; en dat de triomf is gekomen en de liefde is hersteld van hier tot in de eeuwigheid, dat wil zeggen voor altijd.
“Without You” is stemmig en sfeervol en ontwikkelt zich tot een vrolijk refrein. “Bittersweet”, de vierde van de vijf singles van het album, is dramatisch en heeft iets ernstigs en urgents. Heel bevredigend. Ondertussen is “It’s Never Too Late To Try” glad en een beetje jazzy. Aangenaam en ontspannend hoe het de hele tijd maar doorkabbelt.
“Promise Me” is goed, maar staat te midden van zeer goede en uitstekende nummers. Op een album van iemand anders dat niet zo sterk is als dit album, zou het niet ver van een klassieker afstaan. Het bereikt die hoogten gewoon niet, hoewel de krachtige, gospelachtige achtergrondzang een genot is. Er zijn ook individuele aspecten, niet noodzakelijkerwijs in het hele nummer, zoals het stijgende middengedeelte, die ook aanspreken.
Je zou kunnen zeggen dat dit album alles heeft wat je je maar kunt wensen van een popalbum. Allereerst is er de opener, “The Going Gets Tough, The Tough Get Going”, met zijn overduidelijke pop ondersteund door een vleugje reggae, een feel good anthem van triomf over tegenslag. Het volgende nummer, “Love Zone”, laat de diversiteit van het album horen, samengevat in die groovende slap bass. De ballad, “There’ll Be Sad Songs (To Make You Cry)”, helpt Love Zone echt alle bases te dekken, en het is zowel krachtig als mooi. “Showdown” is het donkere paard in de groep, geen single en ook geen albumvulling. Afsluiter “Love Is Forever” is een groots statement om het geheel af te sluiten.
Het feit dat er nog drie erg goede nummers op dit album staan, “Without You”, “Bittersweet” en “It’s Never Too Late To Try”, bewijst de kracht van Love Zone als geheel. Je vergeet “Promise Me”, en dat is verdomd bijna een foutloos album. Natuurlijk, zoals gezegd, zou dat nummer hoger gewaardeerd zijn als het niet te midden van zulke sterke nummers was verschenen, of van zo’n goede artiest als Ocean.
Dit was waarschijnlijk zijn beste album, en was zeker zijn meest succesvolle.
= Full Album Play List =
= Track List =
