| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
In 1986 bracht Billy Bragg zijn derde studioalbum uit, Talking With The Taxman About Poetry, een titel die verwijst naar de Russische dichter Vladimir Majakovski en diens scherpe maatschappijkritiek. Dit album markeert een evolutie in Braggs geluid en teksten, waarbij hij meer instrumentatie toevoegt aan zijn kenmerkende combinatie van folk en punk. Bragg blijft trouw aan zijn rauwe, directe benadering, maar er is een merkbare verschuiving naar meer introspectieve, soms zelfs romantische thema’s, naast de politieke scherpte waarvoor hij bekendstaat.
Het album opent met Greetings to the New Brunette, een nummer dat Braggs neiging om persoonlijke verhalen te verweven met politieke thema’s goed weergeeft. Het nummer, waarin Johnny Marr van The Smiths op gitaar meespeelt, heeft een meer melodieuze, poppy sfeer dan veel van Braggs eerdere werk, maar behoudt zijn directe lyrische stijl. Hier zingt Bragg over de onzekerheden van relaties en het volwassen worden, met een mengeling van humor en kwetsbaarheid die typerend is voor zijn songwriting.
Train Train is een nummer dat wat meer uptempo is en een rauwe energie uitstraalt. Hierin hoor je nog steeds die karakteristieke Bragg-sound: zijn stem, met het Cockney-accent en de scherpe, recht-voor-z’n-raap teksten, komt over als een volkszanger die op een zeepkist staat om zijn boodschap te verkondigen. Het nummer is energiek en klinkt bijna als een protestlied dat klaar is om de massa te mobiliseren.
Een van de meest memorabele tracks op het album is Levi Stubbs’ Tears, een melancholisch, maar krachtig nummer waarin Bragg een verhaal vertelt over een vrouw die troost vindt in de muziek van The Four Tops, ondanks haar moeilijke leven. Bragg combineert sociaal commentaar met een intiem, persoonlijk verhaal, wat de emotionele impact van het nummer versterkt. Het is een van de momenten waarop hij zijn vermogen toont om complexe emoties en verhalen in eenvoudige, direct aansprekende taal over te brengen. Dit nummer, met zijn ingetogen begeleiding, is misschien wel het meest aangrijpende op de plaat.
Wat dit album ook bijzonder maakt, is de toevoeging van andere muzikanten en een uitgebreidere productie in vergelijking met zijn eerdere werk. Hoewel Bragg bekendstond om zijn minimale stijl – vaak alleen met zijn elektrische gitaar – heeft hij op Talking With The Taxman About Poetry gekozen voor een iets rijkere instrumentatie, zonder daarbij de kern van zijn muziek te verliezen. Dit is te horen op nummers zoals The Marriage, waar piano en subtiele strijkers de melancholische sfeer versterken.
Ideology is een duidelijk politiek getint nummer dat Braggs linkse overtuigingen en zijn kritiek op het economische beleid van de Thatcher-regering naar voren brengt. Het nummer stelt vragen over de waarde van ideologieën wanneer ze worden geconfronteerd met de realiteit van het dagelijks leven. Hier toont Bragg zich wederom een begenadigd tekstschrijver die zijn politieke boodschappen overbrengt met scherpe, treffende beelden. De eenvoudige begeleiding – weer die typische elektrische gitaar – versterkt de urgentie van zijn woorden.
Naast de politieke kant laat Bragg op dit album ook meer van zijn kwetsbare, romantische kant zien, zoals in het nummer The Warmest Room. Hierin beschrijft hij de intimiteit van een relatie, maar zoals altijd zit er ook een sociaal commentaar in verweven. Bragg’s songs gaan vaak over mensen die vechten om liefde en geluk te vinden in een wereld vol obstakels.
Een ander hoogtepunt van het album is There Is Power in a Union, een cover van het oude arbeiderslied. Bragg blaast het nummer nieuw leven in met zijn onmiskenbare stijl en maakt het relevant voor zijn tijd. Het is een krachtige oproep tot solidariteit, waarbij Bragg zijn stem laat gelden als die van de arbeidersklasse en de onderdrukten. Dit nummer illustreert perfect waarom hij gezien wordt als een van de belangrijkste politieke songwriters van zijn generatie.
Wat Talking With The Taxman About Poetry zo effectief maakt, is de balans tussen het persoonlijke en het politieke. Bragg weet scherpe maatschappelijke kritiek te combineren met persoonlijke verhalen en emoties, wat zijn nummers universeel en herkenbaar maakt. Zijn teksten zijn direct en vaak zonder franjes, maar ze snijden diep door hun eenvoud en oprechtheid. Hoewel het album enkele van zijn meest bekende en geliefde nummers bevat, is het ook een bewijs van zijn groei als artiest. De rijkere arrangementen en meer diverse thematiek laten zien dat Bragg niet bang is om zijn geluid uit te breiden en nieuwe richtingen te verkennen.
In veel opzichten is Talking With The Taxman About Poetry een overgangsalbum voor Bragg. Het behoudt de rauwe, compromisloze energie van zijn eerdere werk, maar introduceert ook een nieuw niveau van muzikale verfijning en emotionele diepgang. Voor degenen die bekend zijn met zijn eerdere, meer minimalistische platen, is dit album een welkome uitbreiding van zijn muzikale en thematische palet.
Samenvattend is Talking With The Taxman About Poetry een rijk, gelaagd album dat Billy Braggs status als een van de meest unieke en invloedrijke singer-songwriters van zijn tijd bevestigt. Met een mix van politiek activisme, persoonlijke reflectie en scherpe humor is dit een plaat die zowel het hoofd als het hart aanspreekt.
= Full Album Play List =
= Track List =
