| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Als een van de drie tenors – saxofonisten dus – met Lester Young en Coleman Hawkins, hielp Ben Webster de stem van zijn instrument te vestigen. Zijn grote, gebrande toon, gespierde manier met swing en sentimentele touch met blues en ballads definiëren een kenmerkende stijl en geluid. Hoewel Webster naam maakte in het begin van de jaren 1940, toen hij in de band van Duke Ellington speelde, was 1959 een bijzonder goed jaar voor hem, want hij nam dit album op samen met een paar andere op het Verve-label, waar hij eerst de nummers deelde met Oscar Peterson en daarna met Gerry Mulligan.
Hoewel het moeilijk is om één van de muzikanten eruit te pikken, is het gemakkelijk om ze te onderscheiden: Ben Webster (ook wel “The Brute” genoemd) speelt met een rasperig, vibrerend geluid. Coleman Hawkins (bekend als “The Bear”) is een meester in vloeiende swing. En Budd Johnson heeft een aards, resonerend bluesgeluid. De vijf nummers weerspiegelen de jam-achtige spontaniteit van de 1959 sessie; een Ellington klassieker door de drie in een meesterlijke, inspirerende nieuwe interpretatie; drie stukken die intrinsiek en hoc improvisaties zijn; en een klassieke ballade waarin Ben Webster warmte en sentiment in zijn instrument blaast.
Ben Webster and Associates is een sessie uit 1959 die optimaal gebruik maakte van het langspeler LP-formaat. Hoogtepunt is de 20 minuten durende versie van Ellingtons “In a Mellow Tone” waarin tenortitanen Ben Webster, Coleman Hawkins en Budd Johnson plus trompettist Roy Eldridge zich uitrekken, niet zozeer in een wedstrijd als wel in een ontspannen jamsessie onder vrienden. Deze topontmoeting bleek een eerbetoon aan een andere tenormeester van dezelfde generatie, Lester Young, die minder dan vier weken voor deze sessie was overleden. De gekozen ritmesectie van Jimmy Jones op piano, Les Spann op gitaar, Ray Brown op bas en Jo Jones op drums past goed bij de prestaties van de blazers. Voor deze sessie werden ook drie originelen van Webster aangepakt: “De-Dar,” “Young Bean,” en “Budd Johnson” en de standaard “Time After Time.”
Wauw, kijk eens naar die rij saxen! Ondanks de neiging van vroege stereosessies om allemaal links en rechts te zijn met een groot gat in het midden, zijn de drie saxen gelijkmatig verdeeld over het geweldige geluidsbeeld. Het is niet moeilijk om de unieke stijlen van de drie saxofonisten te herkennen. Ben speelde in de Ellington band toen In a Mellow Tone in 1940 in première ging. Dit is mijn persoonlijke favoriet van de vijf nummers. Er is een knallende bassolo van de standvastige Ray Brown, en Leslie Spann bereikt Django-achtig octaafspel in zijn geweldige solo. Bens diepe en rijke solo tegen het einde is iets om te aanschouwen.
= Full Album Play List =
= Track List =
