| Terug naar Genre | Biografie |
 |
|
 |
Rating: Good |
Iedereen wil een nieuw Amy Winehouse album dat net zo goed is als Back to Black. Het zou mooi zijn als bijvoorbeeld zou blijken dat de Britse soulrevivaliste tijdens de turbulente laatste vier jaar van haar leven nog een juweel van een plaat had afgemaakt of op zijn minst had geschetst. Maar dat deed ze niet: er was haar samenwerking met Mark Ronson op “Valerie”, en het nieuwe anderhalve nummer dat vorig jaar verscheen op Lioness: Hidden Treasures, dat verder gevuld was met alternatieve versies, eerdere outtakes en covers. Een live-album dat doet wat ze op haar best kan, zou ook welkom zijn. Maar haar optredens na Back to Black waren betrekkelijk weinig en, naar verluidt, meestal behoorlijk onbetrouwbaar.
Dus – misschien een set radio-opnames? Dat is al iets, toch? At the BBC selecteert 48 minuten aan nummers van live-on-stage en live-in-the-studio uitzendingen. Het voegt twee nooit eerder uitgebrachte titels toe aan de Winehouse discografie: covers van de standards “I Should Care” en “Lullaby of Birdland”, waarvan Winehouse een beetje leende voor haar eigen “October Song”. En het is gerangschikt in volgorde van de oorspronkelijke release van haar albums in plaats van in volgorde van de optredens – alle nummers van Frank, dan alle nummers van Back to Black, dan de andere nummers. Dat compenseert het feit dat slechts twee nummers zijn opgenomen in de moeilijke periode 2007-2011: een schreeuwerig “Just Friends” en een gestript “Love Is a Losing Game”, beide uit 2009.
Winehouse had echter altijd de neiging om te veel te zingen op het podium. Vooral als ze een groot publiek had om zich op te richten, was het te gemakkelijk voor haar om zich over te geven aan de vocale tics – de vage medeklinkers, het hypergearticuleerde melisme, de extravagante versieringen, de imitaties van het timbre van Billie Holiday – die ze op haar betere studio-opnames kon bedwingen, en het leidde er vaak toe dat ze haar eigen teksten verknoeide. (Ze spreekt het laatste woord van “F%#k Me Pumps” hier uit als “pwuuuups.”)
De versies van Winehouse’s repertoire op de audioschijf van At the BBC zijn echter bijna allemaal slordiger dan hun tegenhangers in de studio en ze slaagt er zelden in om iets te onthullen wat we nog niet wisten over haar liedjes. En elke keer dat ze een zin verdraait of haar ondeugden vermeldt, herinnert ze ons er stekend aan dat ze het grootste deel van haar veel te korte carrière haar publiek medeplichtig heeft gemaakt aan haar zelfvernietiging. Deze set is niet zonder belang, maar het is op geen enkele manier nog een geweldig Amy Winehouse album. Dat zullen we nooit krijgen.
= Full Album Play List =
= Track List =
