Lee Fields

Vinyl Discography (complete):

Biography:

Lee Fields, een soulschreeuwer die zijn grootste succes beleefde na meer dan drie decennia in de showbusiness, specialiseerde zich aanvankelijk in de strakke, gruizige funk die James Brown beroemd maakte. Fields brak echter door toen hij een meer onderscheidende en persoonlijke stijl ontwikkelde en een nieuwe aanhang vond in de retro-soulbeweging. Hij maakte voor het eerst naam bij de die-hard funkfans met een reeks hard-hitting singles die hij opnam voor verschillende kleine labels in de jaren ’70. Alles aan Fields – zijn uiterlijk, zijn zang, de grooves op zijn platen – was zo schatplichtig aan James Brown dat hij de bijnaam “Little J.B.” kreeg. Fields is nooit groot geworden, maar zijn ruige singles werden populaire verzamelobjecten. Na een lange pauze keerde hij in de jaren ’90 terug als soul-bluesbelter voor een vrouwelijk publiek in het Southern circuit. Dankzij sample-geobsedeerde hiphoppers en Britse liefhebbers van zeldzame grooves bereikte de interesse in minder bekende vintage funk eind jaren ’90 een nieuw hoogtepunt en Fields had het geluk dat hij actief bleef toen nieuwe opnames in de stijl een haalbaar voorstel werden. Fields kwam naar voren als het leidende licht van de zogenaamde diepe funkbeweging met Let’s Get a Groove On (1998), de eerste in een reeks opnames die zijn vroege werk vaak evenaarden en soms zelfs overtroffen. Dankzij het succes kon hij zijn creatieve palet uitbreiden met een reeks soulgeoriënteerde albums, variërend van My World (2009) tot It Rains Love (2019), waarop hij werd ondersteund door de Expressions. Na een halve eeuw activiteit is Fields verder gegaan in de jaren 2020 met Sentimental Fool (2022), zijn eerste album voor Daptone.

Lee Fields werd in 1950 geboren als Elmer Fields in Wilson, North Carolina. Toen Fields opgroeide, had hij een sterke interesse in muziek en in zijn tienerjaren ontwikkelde hij ambities om een professionele zanger te worden. In 1967 pakte hij zijn koffers en sprong op de bus naar New York City; zijn moeder kon haar zoon niet tegenhouden om zijn droom te volgen en gaf hem haar laatste twintig dollar om hem op weg te helpen. Fields was een hartstochtelijke fan van James Brown en kon de bewegingen en zangstijl van het soulicoon zo goed nadoen dat hij clubshows begon te spelen en zijn fans hem “Little J.B.” noemden.

Fields bracht zijn eerste single uit op het Bedford label in 1969, “Bewildered” b/w “Tell Her I Love Her”. Na de eenmalige “Gonna Make Love” uit 1973 op London, sloeg Fields aan bij Norfolk Sound; in 1973 verscheen ook een van zijn populairste 45’s, “Let’s Talk It Over” b/w “She’s a Love Maker” (het was destijds geen grote hit, maar vond later gehoor bij verzamelaars van vintage soul). Een ander waardevol item was “Everybody Gonna Give Their Thing Away to Somebody (Sometime)” uit 1975 en “East Coast Rapper”, uitgebracht op SoundPlus. Fields bracht het grootste deel van de tweede helft van de jaren ’70 door met het maken van nummers voor Angle 3, waaronder misschien wel zijn meest gewilde single van allemaal, “The Bull Is Coming” b/w “Funky Screw” (op naam van Lee Fields & the Devil’s Personal Band, wat de aantrekkingskracht alleen maar vergrootte). Zijn laatste single met Angle 3 kwam in 1981, toen hij eindelijk een volledig album had uitgebracht, Let’s Talk It Over; natuurlijk werd dit ook een zeldzaam en prijzig verzamelobject.

Fields hield zich het grootste deel van de jaren ’80 gedeisd (hij voorzag in zijn levensonderhoud door huurhuizen te kopen en te onderhouden), maar begin jaren ’90 maakte hij een comeback en tekende hij bij de moderne incarnatie van het in Mississippi gevestigde Ace-label. Fields debuteerde in 1992 met Enough Is Enough en oefende zijn vak uit in het Southern soul- en bluescircuit, droeg de blitse kostuums van weleer en zong liefdesliedjes en komedies voor een overwegend vrouwelijk publiek dat de smaak voor zijn muziekstijl nooit had verloren. Fields speelde ook keyboards op zijn Ace-albums, waaronder Coming to Tear the Roof Down uit 1995 en Dreaming Big Time uit 1996. In 1998 schakelde hij over op Avanti voor It’s Hard to Go Back After Loving You.

Tegen die tijd had Fields zich al aangesloten bij het New Yorkse Desco Records, een baanbrekend label dat nieuw materiaal uitbracht dat bedoeld was om old-school funkverzamelaars aan te spreken. Fields speelde een gastrol op het debuutalbum van de Soul Providers, Gimmie the Paw uit 1997. Daarna begon hij live op te treden met de Soul Providers tijdens Desco’s showcase optredens in New York en bracht hij verschillende gelimiteerde 45-toeren singles uit. In 1998 werd hij de eerste Desco-artiest die een volledig album uitbracht, het rokende Let’s Get a Groove On. De strikte naleving van organische, klassieke James Brown-funk – zonder synthesizers of drummachines – leverde bewonderende kritieken op en hielp Desco op de kaart te zetten bij een hip undergroundpubliek dat voorheen nooit aandacht zou hebben besteed aan nieuw Fields-materiaal.

Desco viel vervolgens uiteen in twee labels, Daptone en Soul Fire, en toen het stof was neergedaald, nam Fields voor beide labels op. Hij bracht in 2001-2002 twee 7″-singles uit op Daptone (“Give Me a Chance” en “Shot Down”) en bracht eind 2002 zijn volgende volledige album, Problems, uit op Soul Fire. Problems kreeg opnieuw veel lof van de funkgemeenschap. Fields ging vervolgens een vruchtbare samenwerking aan met producer Jeff Silverman en multi-instrumentalist/producer Leon Michels, waarbij de laatste de Expressions samenstelde om hem te ondersteunen. Fields liet horen dat hij nog geen stap verloren had met het krachtige My World, dat in 2009 verscheen op het Truth & Soul label van Silverman en Michels. Het relatief gladdere Treacherous volgde in 2011 op het BDA label en bevatte samenwerkingen met onder andere Parliament-Funkadelic veteraan Garry Shider. Fields keerde het jaar daarop terug naar Truth & Soul met Faithful Man, terwijl hij bijna non-stop wereldwijd toerde en alom lovende kritieken oogstte.

Na een korte pauze in 2013 ging Fields weer de opnamestudio in met de Expressions. Een nieuwe single, “Magnolia” (een cover van J.J. Cale’s klassieker), verscheen op Record Store Day in 2014, gevolgd door de 11 nummers tellende band Emma Jean begin juni. Fields & the Expressions bleven wereldwijd toeren en sloten zich aan bij Big Crown Records, een andere onderneming van Leon Michels. Special Night werd door de maker een “throwback” album genoemd, vol met ballads en rustige stormjams. Voorafgegaan door de titeltrack in oktober 2016, werd het album uitgebracht in november. Een begeleidend album met instrumentale versies van de Special Night tracks volgde in maart 2017. In april 2019 verscheen It Rains Love, een emotioneel krachtige set songs geworteld in diepe soul en met twee spiritueel georiënteerde nummers, “God Is Real” en “Love Is the Answer”. Fields tekende opnieuw bij Daptone, dat begin 2022 “Ordinary Lives” uitbracht. Het nummer, geschreven door labeloprichter (en Let’s Get a Groove On producer) Gabriel Roth, gaf de bluesier richting aan die werd ingeslagen met Sentimental Fool, dat in oktober verscheen.