Alan Parsons Project

Vinyl Discography:

Biography:

De Engelsman Alan Parsons ontmoette de Schot Eric Woolfson in de kantine van de Abbey Road Studios in de zomer van 1974. Parsons had al geassisteerd als engineer op The Beatles’ Abbey Road en Let It Be, had onlangs Pink Floyd’s The Dark Side of the Moon geëngineerd en had verschillende acts geproduceerd voor EMI Records. Woolfson, een songwriter en componist, werkte als sessiepianist; hij componeerde ook materiaal voor een conceptalbum gebaseerd op het werk van Edgar Allan Poe.

Parsons vroeg Woolfson om zijn manager te worden en Woolfson leidde Parsons’ carrière als producer en technicus door een reeks successen, waaronder Pilot, Steve Harley, Cockney Rebel, John Miles, Al Stewart, Ambrosia en The Hollies. Parsons merkte destijds op dat hij zich gefrustreerd voelde over het feit dat hij zich moest schikken naar de opvattingen van sommige artiesten, waarvan hij vond dat ze zijn productie in de weg stonden. Woolfson kwam met het idee om een album te maken gebaseerd op ontwikkelingen in de filmbusiness, waar regisseurs zoals Alfred Hitchcock en Stanley Kubrick het middelpunt van de filmpromotie waren, in plaats van individuele filmsterren. Als de filmwereld een medium voor regisseurs aan het worden was, dan vond Woolfson dat de muziekwereld wel eens een medium voor producenten zou kunnen worden.

Woolfson herinnerde zich zijn eerdere Edgar Allan Poe materiaal en zag een manier om zijn en Parsons talenten te combineren. Parsons zou nummers van de twee produceren en engineeren en het Alan Parsons Project was geboren. Hun eerste album, Tales of Mystery and Imagination, met belangrijke bijdragen van alle leden van Pilot, was een succes. Het nummer “The Raven” wordt gezongen door acteur Leonard Whiting en was, volgens de in 2007 geremasterde liner notes van het album, het eerste rocknummer ooit dat gebruik maakte van een digitale vocoder, waarbij Alan Parsons zijn teksten inspreekt.

Arista Records tekende The Alan Parsons Project vervolgens voor meer albums. Eind jaren 1970 en begin jaren 1980 bleef de populariteit van de groep groeien (hoewel ze altijd populairder waren in Noord-Amerika en Continentaal Europa dan in hun thuisland, en nooit een UK Top 40 single of Top 20 album bereikten), met singles als “I Wouldn’t Want to Be Like You”, “Games People Play”, “Time” (Woolfson’s eerste leadzang) en “Eye in the Sky”, die een opmerkelijke impact hadden op de pop charts. Na het #3 succes van de laatste in de VS (en #6 in Canada) begon de groep echter uit beeld te verdwijnen. Er waren minder hitsingles en de albumverkoop liep terug. Gaudi uit 1987 zou de laatste release van The Project worden, hoewel ze dat op dat moment nog niet wisten, en ze waren van plan om hierna een album op te nemen met de naam Freudiana.

Hoewel de studioversie van Freudiana werd geproduceerd door Alan Parsons (en met de vaste Project-muzikanten, waardoor het een ‘onofficieel’ Project-album werd), was het in de eerste plaats Eric Woolfson’s idee om er een musical van te maken. Dit leidde uiteindelijk tot een breuk tussen de twee artiesten. Terwijl Alan Parsons zijn eigen solocarrière voortzette en veel leden van het Project voor het eerst meenam op een succesvolle wereldwijde tournee, ging Eric Woolfson muziekstukken produceren die beïnvloed waren door de muziek van het Project. Freudiana, Gaudi en Gambler waren drie musicals die enkele Projectnummers bevatten zoals “Eye in the Sky”, “Time”, “Inside Looking Out” en “Limelight”. De live muziek van Gambler werd alleen gedistribueerd op de plaats van uitvoering (in Moenchengladbach, Duitsland).

In 1981 liepen Parsons/Woolfson en hun platenmaatschappij Arista vast in contractonderhandelingen toen de twee op 5 maart een volledig instrumentaal atonaal album met de voorlopige titel “The Sicilian Defence” (de naam van een agressieve openingszet in schaken) indienden, met als argument dat ze onder hun contract uit wilden komen. De weigering van Arista om dit album uit te brengen had twee bekende gevolgen: de onderhandelingen leidden tot een vernieuwd contract en het album is tot op de dag van vandaag onuitgebracht gebleven.

“The Sicilian Defense” was onze poging om snel aan onze contractuele verplichting te voldoen nadat I Robot, Pyramid en Eve waren afgeleverd. Het album werd afgewezen door Arista, niet verrassend, en we hebben toen opnieuw onderhandeld over onze deal voor de toekomst en het volgende album, “The Turn of a Friendly Card”. Het Sicilian Defense album is nooit uitgebracht en zal dat ook nooit worden, als ik er iets mee te maken heb. Ik heb het niet meer gehoord sinds het klaar was. Ik hoop dat de tapes niet meer bestaan.” Alan Parsons kondigde echter in recente interviews aan dat Woolfson van plan was om één track van het nooit uitgebrachte “Sicilian” album uit te brengen, die in 2008 wel verscheen als bonustrack op een CD heruitgave van het Eve album. Parsons bracht titels uit onder zijn naam (Try Anything Once, On Air, The Time Machine en A Valid Path), terwijl Woolfson conceptalbums maakte met de namen Freudiana (over het werk van Sigmund Freud over psychologie) en Poe – More Tales of Mystery and Imagination (voortbordurend op het eerste album van het Alan Parsons Project over de literatuur van Edgar Allan Poe). Tales of Mystery and Imagination werd voor het eerst geremixt in 1987 voor een release op CD en bevatte het verhaal van Orson Welles dat in 1975 was opgenomen maar te laat kwam om op het originele album te komen. Op de Deluxe Edition uit 2007 wordt onthuld dat delen van deze tape zijn gebruikt voor de lancering van het originele album in 1976 in Griffith Park Planetarium, de remix uit 1987 en diverse radiospots, die allemaal zijn opgenomen als bonusmateriaal.