| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Sommige platen vragen niet om interpretatie maar om overgave. The Concept, het derde album van Slave, is precies zo’n plaat. Een werk dat niet bedoeld is om geanalyseerd te worden, maar om gevoeld te worden. Vanaf de eerste seconden pulst de groove door je lichaam en kom je terecht in een sonisch landschap waar ritme koning is en de dansvloer heilig. Slave had in 1978 al een reputatie opgebouwd binnen de funkwereld, maar met dit album zetten ze een beslissende stap richting volwassenheid.
Wat direct opvalt, is hoe strak en vol deze plaat klinkt. Alles lijkt op zijn plek te vallen. De drums zijn robuust, de baslijnen zompig en organisch, en daarboven zweeft een haast kosmische mix van blazers, synthesizers en stemlagen. Het is muziek die beweegt. Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel. Hoewel het album in de kern gericht is op het laten bewegen van de luisteraar, is er ook iets diepers gaande. De komst van Steve Arrington als nieuw bandlid is een bepalend moment. Zijn stem snijdt door de productie heen met een frisheid en overtuiging die iets extra’s toevoegt aan het geheel. Ook zangeres Starleana Young levert een bijdrage, wat het klankpalet verbreedt.
Hoogtepunt van de plaat is zonder twijfel Stellar Fungk! — een nummer dat zijn naam alle eer aandoet. Het is opzwepend, zweterig en onweerstaanbaar funky. Alles wat Slave in zich heeft, komt hier samen. Het ritme is strak, de blazers scherp, de groove eindeloos. Maar ook een track als The Way You Love Is Heaven laat een andere kant zien. Een langzame, gelaagde compositie die de band toont als meer dan alleen groove-makers. Hier hoor je subtiliteit, een gevoel voor sfeer en timing dat niet op effectbejag drijft. Juist die afwisseling maakt het album boeiend.
Toch is het niet per se een plaat van duidelijke hoogtepunten. Waar sommige funkplaten leunen op één of twee herkenbare hits, is The Concept eerder een ononderbroken stroom van ritme. De energie blijft constant, de spanningsboog strak. Dat heeft een hypnotiserend effect, maar het betekent ook dat het album niet altijd even memorabel blijft hangen. Er zijn weinig directe refreinen die je dagenlang blijft neuriën. Wat overblijft is sfeer, groove en een solide fundament van muzikaal vakmanschap. En dat blijkt uiteindelijk meer dan voldoende.
Wat Slave hier laat horen is niet zozeer een verzameling losse nummers, maar een kloppende identiteit. De band voelt volledig op elkaar ingespeeld, als een organisme dat ademt in het tempo van de basdrum. De productie, helder en ongeforceerd, zorgt ervoor dat elk element de ruimte krijgt. Het geluid is gelaagd maar nooit modderig. Het is muziek die je letterlijk kunt volgen van de eerste snaar tot het laatste accent op de hihat. Je hoort precisie zonder dat het steriel wordt.
Wie The Concept beluistert, ontdekt een band die zijn stijl heeft gevonden. Dit is geen experimentele zijweg of zoektocht naar vernieuwing, maar eerder een versterking van wat Slave al goed deed. En dat is precies waarom het album vandaag de dag nog overeind staat. Het vertrouwt niet op trends of franje. Het zoekt de groove op, verdiept die, en laat hem ademen. Dat maakt deze plaat tijdloos, en tegelijk onlosmakelijk verbonden met het moment waarop hij ontstond.
Ruim veertig jaar later is het niet moeilijk om te horen waarom deze plaat door liefhebbers gekoesterd wordt. Het is een album dat staat als een huis, maar tegelijk danst als een veer. Slave laat met The Concept horen dat ze niet zomaar meeliepen in het funkcircuit van de jaren zeventig. Ze bouwden binnen die context iets eigens op. Geen revolutie, geen opsmuk. Maar een perfect draaiende machine die precies wist wat ze deed. En soms is dat alles wat een goede funkplaat moet zijn.
= Full Album Play List =
= Track List =
NL_NL
