| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Good |
Inleiding
Het album New Directions van The Meters, uitgebracht in 1977, markeert een belangrijke overgang in de carrière van deze iconische band. Hoewel het vaak wordt overschaduwd door hun eerdere werk uit de jaren ’60, zoals Look-Ka Py Py en Cissy Strut, verdient New Directions aandacht vanwege zijn verfijnde muzikale benadering en zijn reflectie op een veranderend muzikaal landschap.
Muzikale evolutie
New Directions werd uitgebracht op een moment dat funk een evolutie doormaakte. De rauwe, minimalistische grooves waarmee The Meters naam hadden gemaakt, maakten plaats voor een meer gesofisticeerde benadering. Dit album combineert de band’s kenmerkende New Orleans-funk met invloeden uit jazz, fusion en zelfs vroege disco. Het resultaat is een werk dat zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelt.
Vanaf het begin valt de productie op. Waar de eerste albums van The Meters soms een lo-fi kwaliteit hadden die bijdroeg aan hun charmante rauwheid, klinkt New Directions gepolijster en volwassener. Dit kan deels worden toegeschreven aan producer David Rubinson, die de band hielp om hun sound uit te breiden zonder hun kern te verliezen. De helderheid van de opname maakt het mogelijk om elk instrument afzonderlijk te waarderen, terwijl de algehele groove intact blijft.
De chemie tussen bandleden
Een van de sterke punten van het album is de cohesie tussen de bandleden. George Porter Jr. (bas) en Zigaboo Modeliste (drums) vormen een ritmesectie die bijna telepathisch lijkt in hun samenspel. Hun grooves zijn strak maar soepel, een perfecte basis voor de melodische inventiviteit van Leo Nocentelli (gitaar) en Art Neville (toetsen). De chemie tussen deze vier muzikanten is onmiskenbaar en vormt de ruggengraat van het album.
Traditie en innovatie
Een belangrijk thema in New Directions is de balans tussen traditie en innovatie. De invloeden van New Orleans’ rijke muzikale erfgoed zijn duidelijk hoorbaar, van de syncopatie in de ritmes tot de bluesy accenten in de melodieën. Tegelijkertijd omarmen ze moderne stromingen, zoals jazzrock en vroege disco, die in de jaren ’70 populair werden. Deze combinatie maakt het album zowel tijdloos als een product van zijn tijd.
Het titelnummer, “New Directions,” lijkt bijna programmatisch: het voelt als een statement over waar de band naar streefde. Het nummer is gelaagd en biedt ruimte voor improvisatie, waarbij elk bandlid zijn technische vaardigheid kan tonen zonder dat het geheel overweldigend wordt. Dit nummer vat de ambitie van het album perfect samen.
Een reflectie van de tijd
Het album ademt ook een zekere melancholie. Misschien is het een reflectie van de uitdagingen waarmee de band werd geconfronteerd in een steeds competitievere muziekindustrie. In de jaren ’70 begon funk te veranderen; disco begon zijn stempel te drukken, en veel funkbands werden gedwongen zich aan te passen. New Directions voelt als een bewuste poging van The Meters om relevant te blijven zonder hun identiteit te verliezen.
Kritische beschouwingen
Toch is niet alles op New Directions perfect. Een terugkerende kritiek is dat sommige nummers minder memorabel zijn in vergelijking met hun vroege hits. De experimentele benadering is bewonderenswaardig, maar het mist soms de directe impact die nummers als “Cissy Strut” of “Look-Ka Py Py” zo onweerstaanbaar maakten. Het album vereist geduld van de luisteraar; de subtiliteiten komen pas na meerdere beluisteringen echt naar voren.
Sociale en culturele impact
De sociale en culturele context van het album is ook interessant. Funk was in de jaren ’70 meer dan alleen muziek – het was een stem voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap, een uitdrukking van trots en identiteit. Hoewel New Directions minder expliciet politiek is dan het werk van tijdgenoten zoals James Brown of Sly and the Family Stone, draagt het nog steeds diezelfde spirit van empowerment en creativiteit.
Invloed en nalatenschap
De invloed van New Directions reikt verder dan de oorspronkelijke release. Het album wordt vaak over het hoofd gezien, maar het heeft een belangrijke rol gespeeld in het verbreden van de definitie van funk. De integratie van verschillende stijlen en genres heeft talloze artiesten geïnspireerd, van Prince tot D’Angelo. Daarnaast is het album een favoriet gebleven onder muzikanten, die het blijven waarderen om zijn technische finesse en muzikale diepgang.
Conclusie
In retrospectief is New Directions een album dat misschien meer gewaardeerd wordt door muzikanten en muziekliefhebbers dan door het grote publiek. Het mist de instant herkenbaarheid van sommige van hun eerdere werken, maar biedt in ruil daarvoor een rijkere en meer complexe luisterervaring. Het is een album dat tijd nodig heeft om zich volledig te onthullen, maar dat uiteindelijk een blijvende indruk achterlaat.
Kortom, New Directions is een cruciaal hoofdstuk in het verhaal van The Meters. Het is een bewijs van hun vermogen om te groeien en zich aan te passen zonder hun essentie te verliezen. Het mag dan niet hun meest commercieel succesvolle werk zijn, maar het blijft een artistiek hoogtepunt dat hun status als pioniers van de funk bevestigt. Voor wie de tijd neemt om echt te luisteren, biedt het album een schat aan muzikale rijkdom en inspiratie.
= Full Album Play List =
= Track List =
